W tym artykule zajmiemy się tematem Józef Nowara, który był przedmiotem uwagi i debaty w różnych obszarach. Józef Nowara to koncepcja, która wywołała zainteresowanie i kontrowersje ze względu na jej wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Na przestrzeni dziejów zmienna Józef Nowara odgrywała kluczową rolę w różnych kontekstach, a jej wpływ jest nadal aktualny. Od początków do ewolucji Józef Nowara był przedmiotem analiz i refleksji ekspertów i uczonych, którzy starali się zrozumieć jego znaczenie i zakres w dynamice społecznej, kulturowej i politycznej. W tym sensie istotne jest kompleksowe i krytyczne podejście do kwestii Józef Nowara, aby zaoferować szeroką i wzbogacającą perspektywę, która przyczynia się do wiedzy i zrozumienia tego problemu.
Data i miejsce urodzenia |
25 lutego 1945 | ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
10 listopada 1984 | ||||||||||||
Wzrost |
180 cm | ||||||||||||
Informacje klubowe | |||||||||||||
Klub | |||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||
|
Józef Jan Nowara (ur. 25 lutego 1945 w Kostuchnie, zm. 10 listopada 1984 w Luksemburgu) – szablista i trener, trzykrotny olimpijczyk i dwukrotny medalista mistrzostw świata.
Syn Jerzego i Rozalii Pająk, absolwent Technikum Mechanicznego im. S. Starzyńskiego w Warszawie (1970) i bielańskiej AWF (1977). Reprezentował barwy Baildonu Katowice (od 1961, trenerzy: Antoni Sobik i Teodor Zaczyk), a następnie Legii Warszawa (1965-1977), trener: Ryszard Zub). Na mistrzostwach Polski zdobył osiem złotych medali: w szabli indywidualnej w 1975 oraz w szabli drużynowej w latach 1965, 1966, 1968-1970, 1972 i 1974..
Podczas mistrzostw świata w Hawanie w 1969 roku Polacy w składzie: Jerzy Pawłowski, Józef Nowara, Zygmunt Kawecki, Krzysztof Grzegorek i Janusz Majewski zdobyli srebrny medal w zawodach drużynowych. W tej samej konkurencji zdobył brązowy medal na mistrzostwach świata w Ankarze rok później.
Na igrzyskach olimpijskich w Meksyku w 1968 roku zajął szóste miejsce w turnieju indywidualnym. W rundzie finałowej przegrał wszystkie pięć pojedynków. W zawodach drużynowych zajął piąte miejsce. Na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach olimpijskich w Monachium indywidualnie dotarł do ćwierćfinałów, a drużynowo był piąty. Brał też udział w igrzyskach olimpijskich w Montrealu w 1976 roku, gdzie w turnieju indywidualnym odpadł w rundzie eliminacyjnej, a drużynowo Polacy zajęli szóste miejsce.
Po zakończeniu kariery wyemigrował do Luksemburga, pracując jako trener tamtejszej reprezentacji. Zginął w wypadku samochodowym 10 listopada 1984. Jego imieniem nazwano organizowany w Luksemburgu turniej szpadzistek, będący częścią Pucharu Świata.