W tym artykule zbadamy fascynującą historię Kangjur, od jego początków po wpływ na współczesne społeczeństwo. Kangjur od dziesięcioleci jest istotną postacią w kulturze popularnej, przyciągając uwagę i zainteresowanie ludzi w każdym wieku. Przez lata Kangjur ewoluował i przybierał różne formy, ale jego wpływ pozostaje niezaprzeczalny. W tym artykule sprawdzimy, jak Kangjur ukształtował sposób, w jaki postrzegamy świat i jak jego dziedzictwo żyje dzisiaj. Dołącz do nas w tej podróży w czasie i odkryj trwały wpływ Kangjur na nasze społeczeństwo.
Kangjur (tyb.: བཀའ་འགྱུར, Wylie: bka’ 'gyur, ZWPY: Ganggyur, w większości dialektów czyta się kandziur, w sanskrycie tripitaka, dosł. „przełożona mowa”) – tybetański kanon buddyjski, który jest uporządkowanym w ok. 100 tomów zbiorem świętych tekstów buddyzmu. Zbiór ten zawiera ponad 1000 różnego rodzaju książek z sutrami Buddy wczesnych szkół, przeważnie ze szkoły Sarvastivada i późniejsze sanskryckie sutry Mahajany, jak i komentarzy tzw. siastry. Kangyur gromadzony był w Tybecie od ósmego wieku naszej ery. W Tybecie znane było kilka edycji tego najważniejszego zbioru świętych tekstów buddyjskich. Niektóre dzieliły się na 108, a inne na 104 lub 111 tomów.
Nauki te zawierają trzy zasadnicze grupy tekstów: 1) sutrantę (zbiór sutr), czyli dysputy Buddy z uczniami, przedstawiające wiele tematów filozoficznych i praktycznych, 2) abhidharmę, zajmującą się w dużej mierze analizą procesów postrzegania, a także obejmującą nauki o kosmologii, 3) winaję, będącą szczegółową analizą zagadnień etycznych, a w szczególności reguł mnisich. Ze względu na ten podział, obejmujący trzy grupy, sanskrycki oryginał tego kanonu nazywa się tripitaką, czyli „trzema koszami”.
Kangjur wraz z Tengjurem stanowią podstawowy kanon buddyzmu tybetańskiego.
Źródło: www.benchen.org.pl/bibl_glos_ko.htm