W tym artykule zbadamy fascynujący świat Karol Kenar, zajmując się jego najważniejszymi i interesującymi aspektami. Od jego wpływu na obecne społeczeństwo po jego historyczne korzenie, dokładnie przeanalizujemy różne punkty widzenia otaczające Karol Kenar. Dzięki podejściu multidyscyplinarnemu zbadamy różnorodne perspektywy istniejące wokół tego tematu, oferując naszym czytelnikom szerokie i wzbogacające spojrzenie. Ponadto zaprezentujemy studia przypadków i referencje, które zilustrują trafność i znaczenie Karol Kenar we współczesnym kontekście. Przygotuj się na podróż pełną odkryć i wiedzy o Karol Kenar!
Karol Kenar (przed 1955) | |
Data urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Miejsce zamieszkania | |
Narodowość |
polska |
Pracodawca | |
Odznaczenia | |
|
Karol Kenar (ur. 1 lutego 1919, zm. 26 listopada 1995) – polski pracownik związany z Sanokiem, działacz społeczny.
Karol Kenar urodził się 1 lutego 1919 jako syn Wiktora. W pierwszej połowie 1939 roku został zatrudniony w warsztatach lotniczych w Krośnie. Po wybuchu II wojny światowej i nastaniu okupacji niemieckiej wraz z innymi pracownikami był internowany przez Niemców w barakach na terenie miejsca pracy i pracował na rzecz przejętej przez władze III Rzeszy fabryki do 1944. Wobec zbliżającego się frontu wschodniego i decyzji Niemców o ewakuacji załogi warsztatów na Zachód, pracownicy zostali wywiezieni, zaś Karol Kenar zdołał uciec z transportu w rejonie Jasła.
Po zakończeniu wojny został zatrudniony w przemyśle górniczym. Ukończył dwuletnie kształcenie w specjalizacji mistrza maszynowego w Śląskich Zakładach Techniczno-Naukowych w Katowicach. W 1948 podjął pracę w fabryce Sanowag (późniejsza Sanocka Fabryka Autobusów „Autosan”) w Sanoku. Był wyróżniany za wydajność pracy. Pracował na stanowiskach głównego mechanika Sanowagu, zastępcy kierownika inwestycji, w latach 70. był kierownikiem zmianowym narzędziowni w oddziale Autosanu w podsanockim Zasławiu. Był racjonalizatorem, sprawował stanowisko przewodniczącego Klubu Techniki i Racjonalizacji w fabryce. Obok pracy zakładowej zaangażował się w działalność społeczną, w szczególności ukierunkowanej na poprawę warunków socjalnych i bytowych pracowników fabryki. Był jednym z pomysłodawców powstania przystani nad Sanen, inicjatorem budowy bloków mieszkalnych przy ulicy Kazimierza Lipińskiego w Sanoku. Przyczynił się do uruchomienia radiowęzła w fabryce oraz utworzenia kina w Zakładowym Domu Kultury (były Dom Robotniczy). W wyniku idei Karola Kenara w 1957 powstało Spółdzielcze Zrzeszenie Domków Jednorodzinnych, od 1958 tworzące osiedle położone w dzielnicy Zatorze przy ulicy Warzywnej, na którym sam Kenar mieszkał i na którym osiedlały się rodziny pracowników fabryki Autosan (do 1978 było 73 rodziny). Osiedle nazwane imieniem Króla Jana III Sobieskiego, a potocznie na cześć inicjatora było określane jako „Kenarówka”. W jego domu funkcjonował Komitet Osiedlowy i biblioteka, którą prowadził. Był inicjatorem powstawania na osiedlu dróg, oświetlenia ulicznego, doprowadzenia wody, gazyfikacji, kanalizacji, sadzenia zieleni i drzew, włączenia linii telefonicznej, budowy placu zabaw.
Był radnym Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Sanoku; wybrany w 1954, 1958 (zasiadł w Komisji Budownictwa i Gospodarki Komunalnej), 1984 (zasiadł w Komisji Spraw Samorządu Mieszkańców). Podczas stanu wojennego został członkiem Tymczasowej Miejskiej Rady Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego (PRON) w Sanoku, a 29 marca 1983 został wybrany delegatem na I Zjazd Wojewódzki PRON. Był działaczem bezpartyjnym. Pełnił funkcję przewodniczącego komitetu blokowego nr 15.
W lutym 1979 został laureatem konkursu-plebiscytu „Postawy” organizowanego przez Rozgłośnię Polskiego Radia Rzeszów i dziennika „Nowiny”.
Karol Kenar odszedł na emeryturę w czerwcu 1979. Zmarł 26 listopada 1995. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku. Z żoną miał syna Tadeusza (ur. 1947, nauczyciel).
Na obszarze sanockiej dzielnicy Zatorze w rejonie osiedla zainicjowanego przez Karola Kenara jedna z ulic została nazwana jego imieniem.