Kazamata (okrętownictwo)
W tym artykule Kazamata (okrętownictwo) zostanie przeanalizowany z różnych perspektyw, aby zaoferować szeroką i szczegółową wizję tego tematu. Uwzględnione zostaną aspekty historyczne, kulturowe, społeczne, polityczne i ekonomiczne związane z Kazamata (okrętownictwo) w celu zrozumienia jego wpływu na obecne społeczeństwo. Zaprezentowane zostaną najnowsze badania, opinie ekspertów i zeznania osób, które miały doświadczenia związane z Kazamata (okrętownictwo). Poprzez tę wyczerpującą analizę staramy się zapewnić czytelnikowi głębokie i pełne zrozumienie Kazamata (okrętownictwo), umożliwiając mu wyrobienie świadomej opinii i wzbogacenie wiedzy na ten temat.
Kazamata – zamknięte opancerzone pomieszczenie na dawnych okrętach, w którym znajdowało się działo wraz z obsługą. Kazamaty pojawiły się wkrótce po wprowadzeniu pancerza do konstrukcji okrętów, w latach 60. XIX wieku i umieszczone były na burtach lub w nadbudówkach okrętu.
Działa umieszczone w kazamatach miały zwykle niewielki kąt ostrzału w płaszczyźnie poziomej (do kilkudziesięciu stopni) oraz jeszcze mniejszy kąt ostrzału w płaszczyźnie pionowej. Mogły więc one prowadzić ogień tylko w jednym sektorze, w kierunku celów znajdujących się po stronie burty, czasem także w kierunku dziobu albo rufy, zależnie od rozmieszczenia kazamat.
W konstrukcji okrętów po I wojnie światowej kazamaty zostały ostatecznie wyparte przez wieże artyleryjskie, zapewniające duży kąt ostrzału w poziomie.
Nazwę kazamata stosuje się także na określenie całej pancernej nadbudówki niektórych pierwszych okrętów pancernych, w całości pokrytych pancerzem, w którym było kilka stanowisk dział.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ M. Rogalski: Kazamata. W: Encyklopedia techniki wojskowej. Wydawnictwo MON, 1978, s. 256.
- ↑ kazamata, Encyklopedia PWN .