Kostroma (mitologia)
W szerokim spektrum Kostroma (mitologia) można znaleźć szeroką gamę tematów, podejść i perspektyw. Niezależnie od tego, czy chodzi o badanie życia i twórczości postaci historycznej, analizę bieżących wyzwań w danym obszarze, czy refleksję nad wpływem ważnej daty, Kostroma (mitologia) zaprasza nas do zanurzenia się we wszechświecie możliwości. W tym artykule wyruszymy w fascynującą podróż, która pozwoli nam odkrywać, uczyć się i zastanawiać się nad Kostroma (mitologia) z różnych perspektyw.
Kostroma – w wierzeniach Słowian wschodnich personifikacja wiosny i płodności, prawdopodobnie echo umierającej i zmartwychwstającej bogini regulującej cykl wegetacyjny.
Na Rusi obchodzono obrzęd prowadzenia wiosny, podczas którego Kostromę symbolizowała prowadząca pochód kobieta w białych szatach i dębową gałązką w dłoni.
Wraz z nadejściem lata organizowano tzw. pogrzeb Kostromy. W uroczystym pochodzie odnoszono wówczas na brzeg wody wielką słomianą kukłę w ubraniu. Tam ją grzebano, palono lub rozrywano na strzępy, czemu towarzyszył płacz lub śmiech uczestników. Obrzęd ten miał na celu zapewnienie urodzaju podczas żniw.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Andrzej Kempiński: Encyklopedia mitologii ludów indoeuropejskich. Warszawa: Iskry, 2001, s. 237. ISBN 83-207-1629-2.
- ↑ a b c Jerzy Strzelczyk: Mity, podania i wierzenia dawnych Słowian. Poznań: Rebis, 2007, s. 96. ISBN 978-83-7301-973-7.
- ↑ Aleksander Gieysztor: Mitologia Słowian. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2006, s. 242. ISBN 83-235-0234-X.