Końcówka fleksyjna
W dzisiejszym świecie Końcówka fleksyjna staje się coraz ważniejszy. Od momentu pojawienia się Końcówka fleksyjna przyciąga uwagę ludzi w każdym wieku i miejscu, stając się tematem szerokiego zainteresowania. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie w dziedzinie nauki, wpływ na kulturę popularną czy znaczenie w historii, Końcówka fleksyjna pozostawił niezatarty ślad w ludzkości. W tym artykule będziemy dalej badać znaczenie i znaczenie Końcówka fleksyjna, analizując jego ewolucję w czasie i jego rolę w dzisiejszym świecie.
Końcówka fleksyjna – morfem końcowy wyrazu w językach fleksyjnych, podlegający wymianie w drodze koniugacji lub deklinacji. Określa funkcję składniową wyrazu w wypowiedzeniu. Końcówka fleksyjna, w odróżnieniu od luźnych sufiksów w językach aglutynacyjnych, bardzo często określa kilka kategorii gramatycznych jednocześnie. Przykładowo końcówka -ę w wyrazie idę wyraża pierwszą osobę, liczbę pojedynczą i czas teraźniejszy. Ścisłe rozróżnienie morfemów gramatycznych (w tym końcówek fleksyjnych) i słowotwórczych nie zawsze jest możliwe.
Końcówka w rzeczowniku
Aby uzyskać końcówkę i temat, najprościej jest odmienić rzeczownik przez przypadki, np.
- M. instrukcj|a
- D. instrukcji|0
- C. instrukcji|0
- B. instrukcj|ę
- N. (z) instrukcj|ą
- Ms. (o) instrukcji|0
- W. instrukcj|o
Końcówka jest zmieniającą się częścią wyrazu (oddzieloną znakiem „|”). Wyjątkiem są oboczności tematyczne.
Zobacz też
Uwagi
Przypisy
- ↑ Renata Grzegorczykowa, Gramatyka współczesnego języka polskiego. Morfologia, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1999, s. 76.
- ↑ Alicja Nagórko, Zarys gramatyki polskiej, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2007, s. 71, ISBN 978-83-01-15390-8.