Kriolit

W tym artykule omówimy temat Kriolit z wszechstronnej i szczegółowej perspektywy, mając na celu przedstawienie pełnego i aktualnego spojrzenia na tę kwestię. W całym tekście zostaną przeanalizowane różne aspekty związane z Kriolit, od jego pochodzenia po wpływ na obecne społeczeństwo. Zaprezentowane zostaną odpowiednie dane, statystyki i opinie ekspertów, aby zapewnić czytelnikowi głębokie i wzbogacające zrozumienie Kriolit. Podobnie zbadane zostaną możliwe rozwiązania lub propozycje, aby sprostać wyzwaniom stawianym przez Kriolit. Nie przegap tego artykułu, który obiecuje, że będzie pouczający i wzbogacający!

Kriolit
Ilustracja
Kriolit
Właściwości chemiczne i fizyczne
Inne nazwy

Kryolit

Skład chemiczny

fluoroglinian sodu (Na3)

Twardość w skali Mohsa

2,5–3

Przełam

nierówny

Łupliwość

brak

Układ krystalograficzny

jednoskośny

Gęstość minerału

2,95 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

biała, szara, brązowa, czarna, czerwona

Rysa

biała

Połysk

szklisty

Kriolit, kryolit – rzadki minerał z gromady halogenków. Nazwa pochodzi od gr. kryos = lód i lithos = skała, co oznacza kamień lodowy.

Właściwości

Biały, podobny z wyglądu do lodu. Jest kruchy, przezroczysty. Zazwyczaj tworzy kryształy o pokroju sześciennym. Odznacza się dobrą, zbliżoną do kostkowej podzielnością. Występuje w skupieniach zbitych i drobnoziarnistych. Odłupki zanurzone w wodzie stają się niewidoczne.

Występowanie

Kriolit występuje głównie w pegmatytach kwarcowo-skaleniowych. Często towarzyszą mu syderyt i piryt. Jest bardzo niewiele złóż nadających się do eksploatacji.

Miejsca występowania:

Zastosowanie

  • Stanowi poszukiwany kamień kolekcjonerski
  • Stosowany głównie jako topnik obniżający temperaturę w procesie produkcji elektrolitycznej aluminium. Ze względu na duże zapotrzebowanie i rzadkość występowania, obecnie stosuje się związek syntetyczny. Historycznie używany był też do produkcji sody oraz wodorotlenku glinu przy wykorzystaniu reakcji:
Na3 + 3CaO → 3CaF2 + Al(ONa)3
2Al(ONa)3 + 3CO2 + 3H2O → 3Na2CO3 + 2Al(OH)3

Przypisy

  1. Stanisław Tołłoczko, Wiktor Kemula: Chemia nieorganiczna z zasadami chemii ogólnej. Warszawa: PWN, 1964, s. 459.

Linki zewnętrzne