W tym artykule dokładnie zbadamy temat Krzysztof Bonadura Starszy i wszystkie aspekty z nim związane. Od jego powstania po wpływ na współczesne społeczeństwo, poprzez jego ewolucję w czasie i wpływ na różne kierunki studiów. Krzysztof Bonadura Starszy to temat o ogromnym znaczeniu zarówno w kontekście historycznym, jak i obecnym, dlatego zrozumienie go jest niezbędne, aby mieć pełną wizję jego znaczenia w dzisiejszym świecie. W tym artykule szczegółowo przyjrzymy się każdemu aspektowi Krzysztof Bonadura Starszy i przedstawimy szczegółowy przegląd, który pomoże nam zrozumieć jego dzisiejszą rolę i znaczenie.
| Data urodzenia |
ok. 1582 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Wpływy | |
| Praca | |
| Budynki |
Kościół św. Franciszka Serafickiego w Poznaniu |
Krzysztof Bonadura zwany Starszym (ur. 1582, zm. 1668 lub 1669 w Poznaniu) – pochodzący z Veneto lub Lombardii manierystyczny budowniczy.
Około 1618 został sprowadzony do Wielkopolski przez Jana Opalińskiego aby poprowadzić przebudowę kościoła parafialnego w Grodzisku Wielkopolskim. W tej miejscowości Krzysztof Bonadura przyjął obywatelstwo tej miejscowości i ożenił się z jedną z mieszczek. Tu też urodził mu się syn, Krzysztof zwany Młodszym, który przejął następnie schedę po ojcu.
Najprawdopodobniej jeszcze przed 1620 poznańscy dominikanie zlecili mu budowę kaplicy świętego Jacka oraz przyległych pomieszczeń w swoim poznańskim klasztorze.
Począwszy od 1627 z fundacji Piotra Opalińskiego wznosił w Sierakowie kościół bernardynów oraz zamek Opalińskich. Przypuszczalnie w 1627 zaprojektował również kościół reformatów w Łabiszynie. W 1638 kapituła katedralna sprowadziła go do Poznania na stałe zlecając mu prace przy odbudowie katedry po pożarze z 1622. W 1639 z fundacji Mikołaja Tarnowieckiego, jednego z dworzan Opalińskich, wznosił we Wschowie kościół bernardynów. W 1641 pracował nad dworem we Włoszakowicach dla Krzysztofa Opalińskiego, rozpoczynając jednocześnie, w 1635 prace nad kościołem karmelitów bosych w Poznaniu.
Około 1650 na zlecenie karmelitów trzewiczkowych wybudował wieżę przy poznańskim kościele Bożego Ciała. W 1653 pracował natomiast dla Wojciecha Gajewskiego i jego żony Apolinary z Opalińskich nad kościołem w Czaczu oraz tamtejszym dworem. W 1658 na stałe przeniósł się do Poznania, którego obywatelstwo wówczas przyjął. W tym okresie rozpoczął prace nad poznańskim kościołem bernardynów, kontynuował prace nad kościołem karmelitów bosych, pracował przy poznańskim kościele reformatów, a także rozpoczął prace nad kaplicą Jana Dylla w nieistniejącej już poznańskiej kolegiacie farnej, jednak tego zlecenia już nie ukończył. Ponadto przypisuje się mu projekty kościoła parafialnego w Złotowie, we Włoszakowicach (wykonany przed 1643), kościół dominikanów we Wronkach. W 1667 został wybrany starszym cechu murarzy w Poznaniu.