Księstwo Salerno
W tym artykule przeanalizujemy Księstwo Salerno z różnych perspektyw, aby zapewnić kompleksowy pogląd na ten temat. Księstwo Salerno jest dziś tematem niezwykle aktualnym, a jego znaczenie rozciąga się na różne obszary, od sfery osobistej po zawodową. W tym tekście będziemy badać jego pochodzenie, ewolucję, wpływ i możliwe przyszłe konsekwencje. Ponadto zagłębimy się w jego najbardziej godne uwagi i kontrowersyjne aspekty, próbując rzucić światło na ten złożony i stale rozwijający się temat. Zwracając uwagę na różne podejścia i opinie istniejące wokół Księstwo Salerno, staramy się zaoferować czytelnikowi kompletną i wzbogacającą wizję.
Księstwo Salerno – państwo istniejące w południowej Italii pomiędzy IX a XI wiekiem, ze stolicą w mieście Salerno.
Historia
Miasto Salerno było we wczesnym średniowieczu jednym z ośrodków longobardzkiego księstwa Benewentu; książę Arechis II wzniósł tu pałac i mury miejskie, a Salerno stało się drugą siedzibą władcy. Podczas sporu o sukcesję w Benewencie w 839 doszło do rozłamu i Longobardowie z Salerno ogłosili swojego własnego księcia. Rozpoczęła się wojna domowa, w której obie strony sięgały po pomoc Arabów. Ich napływ stanowił zagrożenie dla Rzymu, stąd pod naciskiem cesarza Lotara I w 849 książę Benewentu został zmuszony do uznania niepodległości księstwa Salerno.
W późniejszym okresie dochodziło jednak do licznych konfliktów z longobardzkimi księstwami Benewentu i Kapui, a także z Neapolem. W 870 od najazdu Arabów uratowała książąt Salerno interwencja cesarza Ludwika II, z kolei w latach 80. IX w. księstwem próbowało zawładnąć Cesarstwo Bizantyńskie. Mimo to pod rządami miejscowej dynastii państwo rozkwitało. We współpracy z sąsiednim Amalfi prowadziło intratny handel ze światem arabskim. W drugiej połowie X w. doszło do zmagań o tron Salerno: sięgnął po niego władca Kapui, Pandulf I Żelazna Głowa (który uznał zwierzchność cesarza Ottona I Wielkiego), ale ostatecznie tron książęcy dostał się w ręce nowej dynastii pochodzącej z księstwa Spoleto. Mimo to księstwo nadal dobrze prosperowało (w końcu X w. było najbogatszym i najstabilniejszym państwem w południowej Italii).
W pierwszej połowie XI w. w regionie pojawiło się nowe zagrożenie ze strony przybyłych do Italii Normanów. Ci stopniowo opanowywali kolejne terytoria, w tym Kapuę, a zagrożony przez nich Benewent uznał władzę papieża. Książę Gisulf II wydał swoją siostrę Sikelgaite za przywódcę italskich Normanów, Roberta Guiscarda. To jednak nie uchroniło go przed zachłannością rosnącego w potęgę sąsiada. W 1076–1077 Salerno, ostatnia longobardzka twierdza w Italii, została zdobyta przez Roberta Guiscarda, który uczynił z niej swoją stolicę.
Słynna szkoła medyczna w Salerno, która osiągnęła szczyt swojej sławy w okresie panowania normańskiego, rozwijała się prężnie już w okresie istnienia księstwa.
Książęta Salerno
I dynastia
II dynastia
III dynastia
- 861–880 : Guaifer
- 880–900 : Guaimar I
- 900–946 : Guaimar II
- 946–977 : Gisulf I
IV dynastia
- 977–981 : Pandulf I Żelazna Głowa (wł. Pandolfo I Capodiferro)
- 981 : Pandulf II
V dynastia
VI dynastia
- 983–999 : Jan II
- 999–1027 : Guaimar III
- 1027–1052 : Guaimar IV
- 1052–1077 : Gisulf II
Przypisy
- ↑ a b c d Barbara M. Kreutz: Salerno. W: Medieval Italy: An Encyclopedia. ed. Christopher Kleinhenz. T. 2. Routledge, 2004, s. 1004–1005. ISBN 978-0-415-93931-7. .
- ↑ Martin Arbagi: Otto I. W: Medieval Italy: An Encyclopedia. ed. Christopher Kleinhenz. Routledge, 2004, s. 840. .
- ↑ Normans. W: Medieval Italy: An Encyclopedia. ed. Christopher Kleinhenz. Routledge, 2004, s. 776. ISBN 978-0-415-93929-4. .
- ↑ Salerno. W: Roy Domenico: The Regions of Italy: A Reference Guide to History and Culture. Greenwood Press, 2002, s. 72. ISBN 0-313-30733-4. .
- ↑ Principi longobardi di Salerno. digilander.libero.it. . (wł.).
- ↑ Barbara Visentin: Paldolfo I. treccani.it. . (wł.).
- ↑ Paldolfo Capodiferro, principe. anspiascolisatriano.it. . (wł.).
- ↑ Italy - The reign of Berengar I, Encyclopædia Britannica (ang.).