W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Kultura lendzielska, podstawowego aspektu, który wpływa na różne obszary naszego codziennego życia. Kultura lendzielska to koncepcja, która wywołała duże zainteresowanie i debatę w dzisiejszym społeczeństwie, ponieważ jej wpływ rozciąga się na różne aspekty, od zdrowia i technologii po kulturę i politykę. W trakcie tej analizy szczegółowo zbadamy różne aspekty i konsekwencje Kultura lendzielska, starając się zrozumieć jego znaczenie i wpływ na dzisiejszy świat. Ponadto zbadamy różne perspektywy i opinie na temat Kultura lendzielska, aby zapewnić pełną i wzbogacającą wizję tego istotnego tematu.
Kultura lendzielska – kultura neolityczna (ok. 5000-4000 p.n.e.[potrzebny przypis]), z kręgu kultur naddunajskich, której nazwa pochodzi od miejscowości Lengyel w regionie Tolna koło Kaposváru na Węgrzech. Formą jej kontynuacji była kultura jordanowska.
Ludność tej kultury zajmowała obszary dzisiejszej Polski (Śląsk, Małopolska, Wielkopolska i Kujawy), Czech (południowe Morawy), zachodniej Słowacji, zachodnich Węgier oraz przylegających części Austrii, Słowenii i Chorwacji. Na ziemiach polskich elementy kultury lendzielskiej mieszały się z elementami kultury polgarskiej, tworząc tzw. kompleks lendzielsko-polgarski.
Na podstawie szczegółowej analizy ceramiki wydzielono następujące grupy:
Cechą charakterystyczną wyżej wymienionych grup jest występowanie naczyń na pustej nóżce, amforek i mis, zdobionych jedynie plastycznymi guzkami. Ceramika posiadała również spiralne ornamenty. Lendzielskie naczynia były niemalowane. Wśród znalezisk kultury lendzielskiej znajdują się również terakotowe figurki.
Zakładano bardzo rozległe osady, złożone zarówno z dużych domów naziemnych zbudowanych na planie prostokątnym, jak również ziemianki o planie owalnym. Spotyka się osady otwarte, ale też otoczone rowami obronnymi, również budowle o nieznanym przeznaczeniu, tzw. rondele.
Ludność zajmowała się zarówno rolnictwem, jak i hodowlą bydła. Terenami eksploatowanymi przez gospodarkę rolno-hodowlaną były już nie tylko dna dolin rzecznych, ale także brzegi wysoczyzn.
Zmarłych chowano na cmentarzyskach w pobliżu osad, w pozycji skurczonej, w grobach szkieletowych wyposażonych w ceramikę oraz narzędzia krzemienne.