Maroneja

W tym artykule zbadamy temat Maroneja i jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Maroneja jest od lat przedmiotem zainteresowania i debaty, a jego znaczenie nie maleje wraz z upływem czasu. W ostatnich dziesięcioleciach zaobserwowaliśmy znaczny postęp i badania wokół Maroneja, co doprowadziło do większego zrozumienia i świadomości jego znaczenia. W tym artykule zagłębimy się w różne aspekty otaczające Maroneja, od jego historii i ewolucji po wpływ na różne obszary życia codziennego. Mamy nadzieję, że ta eksploracja przyczyni się do rzucenia światła na Maroneja i jego implikacje w dzisiejszym świecie.

Antyczny teatr Maronei

Maroneja, Maronea (gr. Μαρώνεια Marōneja, łac. Maronia) – kolonia Chios na wybrzeżu trackim, położona na północny zachód od Mesembrii; obecnie stanowisko archeologiczne.

Jej nazwa ma być pochodną od imienia mitycznego Marona, wspomnianego przez Homera w Odysei (Pieśń IX, 196-211), apollińskiego kapłana z Ismaros w krainie trackich Kikonów. Oszczędzony przez Odyseusza podczas napadu i plądrowania miasta, odwdzięczył mu się darami złota, srebra i wina użytego do spojenia Polifema. Ze względu na lingwistyczne pokrewieństwo obu toponimów, niektórzy badacze dopuszczają identyczność Maronei z pobliskim Ismaros.

Historia

Założenie miasta nastąpiło przed połową VII wieku p.n.e., w następnym stuleciu dostało się ono pod władzę Persów po zajęciu Tracji przez Megabazosa, a po ich ustąpieniu natychmiast przyłączyło się do Związku Delijskiego. Utrzymywało też polityczny związek z państwem trackich Odryzów, któremu być może płacono trybut.

Srebrny stater Maronei

Podobnie jak jej metropolia, Maroneja słynęła z upraw winorośli i produkcji wina. Znalazła się wśród pierwszych poleis, które przystąpiły do II Związku Morskiego. Pod koniec 355 lub w 354/353 p.n.e. została zajęta przez Filipa II Macedońskiego. W okresie hellenistycznym przez pewien czas podległa władzy egipskiego Ptolemeusza III, w 200 p.n.e. została opanowana przez macedońskiego Filipa V, a następnie przez Antiocha III. Po zwycięstwie Rzymian w wojnie z Seleucydami otrzymała status civitas libera, lecz utraciła znaczenie w czasach cesarstwa.

Od końca VI wieku p.n.e. miasto emitowało własne monety srebrne o wartości statera, tetrobola, diobola i obola, bite początkowo według systemu (stopy monetarnej) tracko-macedońskiego, potem fenickiego, perskiego, a także attyckiego. Symbolicznie umieszczano na nich wizerunek głowy szczególnie czczonego tam Dionizosa oraz kiść winogrona lub skaczącego konia.

Miasto znacznie podupadło wraz z ograniczeniem jego powierzchni dopiero w czasach bizantyjskich, nadal jednak pozostając liczącym się ośrodkiem regionu. Opuszczone zostało przypuszczalnie w XV wieku, gdy ludność nękana od strony wybrzeża arabskimi najazdami szukała schronienia w głębi lądu, osiedlając się w nowopowstałej wsi Maronia.

W chrześcijańskiej organizacji kościelnej pierwotnie była to sufragania Trajanopolis, ok. 640 uznana za samodzielną archidiecezję, a w XIII wieku za metropolię. W średniowieczu poświadczeni są w niej jeszcze łacińscy biskupi (w 1317 i 1449); później przynależna do prawosławnych struktur Kościoła wschodniego. W XX wieku erygowana jako biskupstwo tytularne Kościoła rzymskokatolickiego (1925), wkrótce przekształcone w arcybiskupstwo (1929).

Stanowisko archeologiczne

Ruiny jednej z okolicznych świątyń bizantyjskich

Badania archeologiczne odsłoniły dotąd skromną część pozostałości rozległego antycznego miasta rozciągającego się od egejskiego wybrzeża aż po stoki górskiego masywu Ismaros. Jego ruiny, dostępne trasą autostrady E-90 dojazdem od strony Komotini, rozrzucone są na niskich wzgórzach otaczających wieś Agios Charalambos. Główne pozostałości miasta z epoki klasycznej i hellenistycznej skupiają się na wzgórzu Agios Georgios. Ze znanego w starożytności sanktuarium Dionizosa przetrwał tylko jego zarys na poziomie fundamentów. W lepszym stanie zachował się niewielki hellenistyczny teatr z III w. p.n.e., mieszczący najwyżej 2,5 tys. widzów i gruntownie przebudowany w czasach cesarstwa rzymskiego, którego orchestrę zamienioną w arenę dla walk gladiatorów i z dzikimi zwierzętami (venatio), oddzielono chroniącym widzów wysokim ogrodzeniem. Poza nią i resztkami budynku skene odsłonięto w nim kilka rzędów siedzeń widowni (cavea). Bardziej niedostępne są okoliczne mury poligonalne archaicznej Maronei, podobnie jak ocalałe cyklopowe konstrukcje obronne trackiego Ismaros pochodzące z XIII-XII wieku p.n.e.

Do zwiedzania udostępniono ruiny budowli teatru, resztek świątyni Dionizosa, części miejskich obwarowań oraz pozostałości prywatnych domów zdobionych mozaikami i forum z czasów rzymskich, gdzie odkryto fragment traktu wykładanego marmurowymi płytami. W okolicy zachowały się też resztki dwóch późniejszych bazylik oraz bizantyjskich umocnień i klasztorów (monasterów).

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Mała encyklopedia 1988 ↓, s. 459.
  2. ↑ a b c Inventory of Poleis 2004 ↓, s. 878-880.
  3. ↑ a b Hammond 1994 ↓, s. 573.
  4. ↑ Lengauer 1999 ↓, s. 224.
  5. ↑ Bravo i Wipszycka 1992 ↓, s. 156.
  6. ↑ Der Kleine Pauly 1979 ↓, s. 1045.
  7. ↑ a b c Rusin 2014 ↓, s. 105-106.
  8. ↑ Catholic Encyclopedia (ed. Charles Herbermann). T. 9 . New York: R. Appleton, 1913.
  9. ↑ Biskupstwo tytularne w bazie danych Catholic Hierarchy (ang.) oraz w globalnym wykazie diecezji Kościoła rzymskokatolickiego (ang.) .
  10. ↑ Durando 2006 ↓, s. 82.

Bibliografia

Enciclo
Wikious
Sapientia
Scientia
Boobota
Anandapedia
Sagapedia
Wikithot