W tym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Media w Korei Północnej. Na przestrzeni dziejów Media w Korei Północnej budził wielkie zainteresowanie ludzkością, czy to ze względu na jego wpływ na społeczeństwo, jego znaczenie w dziedzinie nauki, czy po prostu ze względu na jego wpływ na kulturę popularną. Od swoich początków do chwili obecnej Media w Korei Północnej odegrał fundamentalną rolę w życiu ludzi, stając się fascynującym przedmiotem badań zarówno dla ekspertów, jak i hobbystów. W tym tekście proponujemy zbadać różne aspekty Media w Korei Północnej, analizując jego znaczenie i wpływ w różnych obszarach.
Media w Korei Północnej zaliczają się do najmniej wolnych, jako że cenzurowane są zarówno informacje wychodzące, jak i przychodzące. Pomimo że Konstytucja gwarantuje swobodę wypowiedzi i wolność prasy, w praktyce przepisy te nie są stosowane. Według raportu na temat wolności mediów organizacji Reporterzy bez Granic z 2017 roku Korea Północna zajęła ostatnie, 180 miejsce.
Na terytorium państwa jedynym źródłem informacji pozostaje państwowa agencja informacyjna Koreańska Centralna Agencja Prasowa.
Zgodnie z art. 53 Konstytucji Korei Północnej obowiązuje wolność słowa i prasy, ale tylko pod warunkiem, że są to wypowiedzi prorządowe lub propartyjne (chodzi o Partię Pracy Korei). Zgodnie z zaleceniami Kim Dzong Ila, zawartymi w jego książce Wskazówki dla dziennikarzy, gazety powinny drukować artykuły wychwalające wodza, adorujące go i przedstawiające go jako wielkiego rewolucyjnego przywódcę. Między innymi z tego względu media w Korei Północnej są zazwyczaj stronnicze i służą jako narzędzie szerzenia propagandy. Wszyscy dziennikarze są członkami Partii Pracy Korei, a ci, którzy się jej nie podporządkowują, skazywani są na kary pozbawienia wolności lub ciężkie roboty nawet za niewielkie błędy. Dozwolone są wyłącznie media prorządowe, natomiast informacje na temat gospodarczych i politycznych problemów lub media zagraniczne krytykujące reżim są całkowicie zakazane.
Media kształtowały kult Kim Dzong IIa, regularnie donosząc o najmniejszych szczegółach z jego życia codziennego i każdym jego posunięciu. Wcześniej media tytułowały Kim Dzong IIa jako „Drogiego Przywódcę”, ale praktyka ta została porzucona w 2004 roku.
Chociaż niektóre zagraniczne relacje są przekazywane przez KRLD, większość jest okrojona lub podawana kilka dni po danym wydarzeniu, jak było w przypadku tragedii w Ryongch’ŏn w 2004 roku.
Media odgrywały również istotną rolę polityczną, wspierając antyrządowe demonstracje w Korei Południowej, pod koniec lat 80. rozpoczęły kampanię zachęcającą obywateli Korei Południowej do walki z rządem bez kompromisów i ustępstw, używając fałszywych opinii o demonstrantach jako o walczących za komunizm, którzy raczej występowali w obronie liberalnej demokracji. Wciąż kontynuuje się wspieranie antyrządowych grup w Korei Południowej, cytując przedstawicieli różnych ugrupowań atakujących politykę rządu, wzywających do zagwarantowania wolności i demokracji. Od 1 stycznia do 22 czerwca 2009 roku Korea Północna i jej media miały wyrazić się pogardliwie na temat prezydenta Korei Południowej aż 1700 razy, czyli średnio 9,9 razy dziennie.
Odbiorniki radiowe są dokładnie sprawdzone przez policję, jako że te odbierające kanały zagraniczne są zabronione.
Niektóre programy w Korei Północnej są regularnie analizowane przez Ministerstwo Zjednoczenia w Seulu, które zajmuje się wymianą medialną oraz stosunkami granicznymi.
Dostęp do Internetu mają tylko północnokoreańskie elity państwowe. Dostęp do sieci zapewnia tajne łącze z Chin. W niektórych szkołach oraz instytucjach państwowych istnieje dostęp do zamkniętej sieci komputerowej Kwangmyong. Sieć ta umożliwia połączenie internetowe z krajowymi stronami internetowymi i usługami poczty elektronicznej. Facebook i YouTube są zablokowane od 2016 roku.
Większość stacji zagranicznych jest zagłuszana, ponieważ uważa się je za wrogie wobec reżimu. W Korei Północnej popularnością cieszą się przemycane z Chin filmy DVD. Dostęp do niezależnych źródeł zapewniają także nielegalnie odbierane stacje telewizyjne i radiowe oraz dostarczane za pomocą balonów z Korei Południowej ulotki, płyty DVD, pamięć USB i radia tranzystorowe. Balony wysyła organizacja Bojownicy o Wolną Koreę Północną.