W dzisiejszym świecie Migdałowiec pospolity stał się tematem coraz większego zainteresowania szerokiego spektrum społeczeństwa. Wraz z postępem technologii i globalizacją Migdałowiec pospolity zyskał niespotykane dotąd znaczenie w różnych obszarach, od polityki po kulturę, gospodarkę i społeczeństwo w ogóle. Znaczenie zrozumienia i przeanalizowania Migdałowiec pospolity polega na jego wpływie na wiele wymiarów codziennego życia, a także na jego implikacjach dla przyszłości ludzkości. W tym artykule zbadamy różne aspekty Migdałowiec pospolity i zbadamy jego wpływ na dzisiejszy świat.
Ten artykuł dotyczy gatunku rośliny. Zobacz też: Migdał.
Rozwijają się przed pojawieniem się liści. Białe lub różowe. Mają 5 działek kielicha, 5 odwrotnie jajowatych płatków korony, 1 słupek i liczne pręciki.
Pestkowce. Mają podłużny i spłaszczony kształt, długość do 6 cm, zielonkawą barwę. Młode owoce jadalne. Wyłuskane pestki w handlu noszą nazwę migdałów.
Pierwszym ośrodkiem uprawy migdałowca był Bliski Wschód. Stąd jego uprawy były przez starożytnych Greków Rzymian i Egipcjan rozprzestrzeniane w regionie śródziemnomorskim: w Afryce Północnej i Europie Południowej. Zaczęto je tutaj uprawiać co najmniej 3 tysiące lat p.n.e., być może jeszcze wcześniej, pestki dzikich migdałów znaleziono bowiem w wykopaliskach na terenie Grecji, datowanych na 8 tysięcy lat p.n.e. Najstarsze znaleziska migdałowców w Starożytnym Egipcie pochodzą z okresu około 1550 r. p.n.e. Do Ameryki Północnej migdałowiec sprowadzony został w 1700 r.
Zastosowanie
Sztuka kulinarna
Migdałowca uprawia się głównie dla jadalnych nasion zwanych migdałami. Nasiona odmian słodkich zawierają dużo tłuszczu i skrobi. Są jadalne w stanie surowym, nadają się też na przetwory. Są wykorzystywane jako dodatek do wyrobów cukierniczych, są jednym ze składników bakalii, często używa się ich do produkcji marcepanu. Wyciskany z migdałów tłuszcz jest bardzo smaczny i pożywny, ma nazwę orszady i jest również wykorzystywany w sztuce kulinarnej. Z nasion odmian gorzkich wytwarza się olejek migdałowy wykorzystywany m.in. w przemyśle spożywczym.
Inne zastosowania
Roślina kosmetyczna: Olejek migdałowy stosowany jest jako składnik lotionów, mleczek i kremów. Otręby migdałowe bywają też stosowane do mycia bardzo wrażliwej skóry.
Olej znajduje zastosowanie do smarowania precyzyjnych mechanizmów.
Olejek migdałowy ma własności lecznicze.
Udział w kulturze
W Biblii migdałowiec zwyczajny wymieniony jest 9 razy. W Księdze Jeremiasza (1,11-12) jest określony jako "drzewo czuwające", co związane jest z tym, że zakwita bardzo wcześnie (już w połowie lutego), a obfitość kwiatów powoduje, że w krajobrazie jeszcze uśpionej przyrody widoczny jest z daleka. Hebrajskie słowo określające migdałowca oznacza również czuwać lub strażnika.
W Księdze Liczb (17,23) jest opis, jak laska Aarona w Przybytku Mojżeszowym zakwitła i wydała owoce w ciągu jednej nocy, w ten sposób wskazując, że Aaoron i jego synowie z woli boskiej zostali uprawnieni do posługi kapłańskiej. Laska wykonana była z drewna migdałowca.
Pąki migdałowca stały się z polecenia Mojżesza motywem zdobniczym na ornamentach świeczników opisanych w Księdze Wyjścia (25,33-36; 37,19-20). Miało to znaczenie symboliczne: wypełniony palącą się oliwą kielich młodego zawiązku owocu symbolizował stałą, choć niewidoczną obecność Boga w jego Przybytku.
Migdały znajdowały się wśród darów przywiezionych przez głodujących braci Józefa do Egiptu.
Z drewna migdałowca Jakub strugał patyki przy wodopoju dla wypasanych trzód. W dawnych przekładach Biblii błędnie przetłumaczono to jako patyki z leszczyny.
Od aramejskiej nazwy migdałowca pochodzi nazwa kilkakrotnie w Biblii wymienionej miejscowości Luz. W starożytności dość często miejscowościom nadawano nazwę od powszechnie uprawianej w jej okolicach rośliny.
W starożytności z drewna migdałowca robiono berła dla królów, wierzono bowiem, że posiada ono tajemniczą moc, która przechodzi na króla.
W chrześcijaństwie kwiaty migdałowca symbolizują dziewiczość Matki Boskiej.
↑ abcdefghZofia Włodarczyk: Rośliny biblijne. Leksykon. Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera PAN, 2011. ISBN 978-83-89648-98-3.brak strony w książce
↑Bohumír. Hlava: Rośliny kosmetyczne. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1984, s. 180. ISBN 83-09-00765-5.