Nanna (bóg)
Dziś Nanna (bóg) to temat, który budzi duże zainteresowanie w społeczeństwie. Od naukowców po rozrywkę, Nanna (bóg) przyciąga uwagę ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Jego znaczenie i wpływ sprawiają, że jest to obecnie istotny temat, którym należy się zająć. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Nanna (bóg), analizując jego wpływ w różnych kontekstach i oferując pełne spojrzenie na ten temat. Poprzez krytyczne i refleksyjne podejście staramy się zapewnić wszechstronną wizję, która pozwala nam lepiej zrozumieć znaczenie Nanna (bóg) w dzisiejszym społeczeństwie.
| bóg Księżyca | |
| |
| Inne imiona |
Sin, Aszimbabar, Namrasit, Inbu |
|---|---|
| Występowanie | |
| Atrybuty |
sierp wschodzącego Księżyca w pozycji leżącej, barka |
| Teren kultu | |
| Szczególne miejsce kultu | |
| Rodzina | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
| Dzieci | |
Nanna, Nannar – sumeryjski bóg Księżyca. Nazywany też był Suen, Zuen (akad. Sin). Inne imiona: Aszimbabar, Namrasit, Inbu. Jego imię zapisywano również liczbą trzydzieści (tyle jest dni w miesiącu księżycowym).
Był synem Enlila i Ninlil. Jego żoną została Ningal (Nikkal), z którą miał dzieci: Utu (Szamasza) i Inannę (Isztar).
Głównym miejscem kultu Nanny była świątynia E-hulhul (Dom radości) w mieście Harran (dzisiejsza Turcja). Inne świątynie zlokalizowane były w Ur, Borsippie, Uruku, Aszur, Babilonie, Agade, Kalchu i Larsie, a także w oazie Tema na Półwyspie Arabskim. W Ur kapłanki tego boga były wybierane spośród rodziny królewskiej, najsłynniejszą kapłanką była Enheduanna, poetka, córka Sargona Wielkiego. Babiloński król Nabonid (555-539 p.n.e.) dążył do wyniesienia boga Sina na głównego boga panteonu, co spotkało się z oporem kapłanów Marduka w Babilonie. Kult tego boga był żywy aż do 382, kiedy cesarz Teodozjusz I Wielki rozkazał zburzyć świątynię w Harranie.
Kult Nanny popularny był wśród mezopotamskich kupców, których karawany chętniej podróżowały w nocy przy blasku księżyca niż w palącym świetle słońca[1].
Symbol: sierp wschodzącego Księżyca w pozycji leżącej lub barka, którą podróżował po nocnym niebie[2].
Przypisy
- ↑ Z Ur do Kanaanu. W: Alfred Tschirschnitz: Dzieje ludów biblijnych. Wyd. I. Cz. VII: Dzieje starożytnego Izraela. Warszawa: M. Sadren i S-ka, 1994, s. 170. ISBN 83-86340-00-3.
- ↑ H.W.F.Saggs, Wielkość i upadek Babilonii, PIW, Warszawa 1973, s. 294
Bibliografia
- Praca zbiorowa: Mitologie Świata – Ludy Mezopotamii. New Media Concept sp. z o.o., 2007, s. 50-51. ISBN 978-83-86840-14-1. (pol.).