W dzisiejszym świecie Nawigacja terrestryczna stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu różnych osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na społeczeństwo, gospodarkę czy kulturę, Nawigacja terrestryczna to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym. Od swojego pochodzenia i ewolucji po implikacje w teraźniejszości i przyszłości, Nawigacja terrestryczna wywołał debatę w różnych obszarach, generując sprzeczne opinie i prowadząc do refleksji na temat jego znaczenia i wpływu. Dlatego konieczne jest głębsze zagłębienie się w badania i analizę Nawigacja terrestryczna, aby kompleksowo zrozumieć jego wpływ i zakres w bieżącym kontekście. Biorąc pod uwagę tę rzeczywistość, konieczne jest podejście do tematu Nawigacja terrestryczna z różnych perspektyw, aby zaoferować globalną i wzbogacającą wizję, która zaspokoi ciekawość i zainteresowanie wszystkich czytelników.
Nawigacja terrestryczna (od łac. terra – ziemia) – dział nawigacji morskiej – prowadzona przy zachowaniu widoczności lądu – ustalanie miejsca, w którym znajduje się statek, przy wykorzystaniu lądowych znaków nawigacyjnych lub charakterystycznych elementów topograficznych (wyspy, przylądki, szczyty gór, latarni morskich lub w dzień kształtu ich wież lub innych charakterystycznych, widocznych z morza obiektów, oznaczonych na mapach morskich i opisanych w wydawnictwach nawigacyjnych (locjach), jak wieże kościołów, kominy itp.).
Ze względu na dokładność rozróżniamy pozycje:
Podstawowe linie pozycyjne:
Metoda wykorzystywana jeśli obserwujemy tylko jeden obiekt, wykonuje się namiary w odstępie czasu pozwalającym na uzyskanie kąta pomiędzy namiarami w granicach 30°–150°. Po wykonaniu pierwszego namiaru mierzy się przebytą drogę do czasu wzięcia drugiego namiaru. Należy wykreślić oba namiary i odłożyć przebytą drogę w punkcie zliczenia (punkt, w którym bierzemy drugi namiar). Z punktu zliczenia wykreślamy linię równoległą do pierwszego namiaru, a przecięcie tej linii z linią drugiego namiaru daje nam pozycję obserwowaną (PO).
Należy wykonać namiar na dwa różne obiekty, a następnie odłożyć namiary na mapie. Punkt przecięcia obydwu namiarów daje nam pozycję obserwowaną (PO).
Za pomocą sekstantu wyznacza się kąt pomiędzy podstawą obiektu namierzanego i jego najwyższym punktem. Znając wysokość obiektu (np. latarni morskiej), można obliczyć odległość od niej za pomocą następującego wzoru:
gdzie:
Jednocześnie za pomocą kompasu wyznacza się kąt pomiędzy północą a namierzanym obiektem.
W celu wyznaczenia pozycji na mapie, przez punkt, w którym znajduje się namierzany obiekt, rysujemy na mapie za pomocą kątomierza prostą pod wyznaczonym kątem w stosunku do kierunku północnego. Następnie w kierunku przeciwnym niż kierunek obserwacji odmierzamy w skali mapy wyznaczoną odległość. Tak wyznaczony punkt jest aktualną pozycją na mapie.
Metoda polegająca na wykonaniu kilku sondowań (pomiarów głębokości) i namiaru na jeden obiekt. Na mapie należy sprawdzić przebieg izobat zmierzonych głębokości, a przecięcie z nimi wykonanego namiaru daje nam pozycję obserwowaną (PO).