Obecnie Nowe narodzenie to temat, który przykuł uwagę wielu ludzi na całym świecie. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na gospodarkę, Nowe narodzenie to temat, który staje się coraz bardziej istotny w codziennych rozmowach. Wraz ze wzrostem znaczenia Nowe narodzenie niezwykle istotne jest zrozumienie jego zakresu i implikacji w różnych aspektach życia. W tym artykule dokładnie zbadamy Nowe narodzenie i przeanalizujemy jego wpływ na nasze współczesne społeczeństwo. Od jego początków po możliwy przyszły rozwój, zagłębimy się w fascynujący świat Nowe narodzenie i odkryjemy jego prawdziwe znaczenie w dzisiejszym świecie.
Nowe narodzenie lub nowonarodzenie – wewnętrzna przemiana jednorazowo dokonująca się w człowieku pod wpływem Ducha Świętego, niezbędna do uzyskania zbawienia, początek nowego, uświęconego życia. Pojęcie występujące w zasadach wiary wielu kościołów chrześcijańskich, różnice interpretacyjne dotyczą określenia okresu życia człowieka, w którym ma ono miejsce.
Akcentowane szczególnie przez chrześcijańskie społeczności o charakterze ewangelikalnym.
W teologii katolickiej jedynym i niepowtarzalnym momentem nowego narodzenia jest sakrament Chrztu Świętego. Podstawą tego poglądu jest, częste w Nowym Testamencie, łączenie nowego życia z wodą lub zanurzeniem, przykładowo: „Jezus odpowiedział: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego,” podobnie: „Gdy zaś ukazała się dobroć i miłość Zbawiciela naszego, Boga, do ludzi, nie ze względu na sprawiedliwe uczynki, jakie spełniliśmy, lecz z miłosierdzia swego zbawił nas przez obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym” oraz: „Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my postępowali w nowym życiu – jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca.”
W dominującym nurcie teologii luterańskiej, podobnie jak w katolicyzmie, nowe narodzenie jest nierozerwalnie łączone z chrztem, sakramentem inicjacji chrześcijańskiej. Według Małego katechizmu „ połączona ze Słowem Bożym jest chrztem, to jest wodą życia pełną łaski i kąpielą narodzenia się na nowo w Duchu Świętym”. Nauka ta opiera się na takich fragmentach Pisma jak J 3,5 i Tt 3,5. Według ks. dra Marka Jerzego Uglorza greckie wyrażenie padające w J 3,3 należy tłumaczyć raczej jako „narodzi z góry” niż „narodzi na nowo”; takie rozwiązanie przekładowe zastosowano m.in. w Przekładzie Ekumenicznym Pisma Świętego.
W kościołach ewangelikalnych nowe narodzenie ma znaczenie pokrewne z nawróceniem. Jest to wewnętrzna przemiana, będąca działaniem Boga w odpowiedzi na świadomą decyzję człowieka. Jest to moment zbawienia człowieka (otrzymania życia wiecznego). Nie ma bezpośredniego związku z chrztem, który jest jedynie zewnętrznym znakiem, „pieczęcią” tej przemiany. Dopiero po nowym narodzeniu człowiek może określać się jako chrześcijanin lub „dziecko Boże”. Przykładowo w zasadach wiary Kościoła Chrześcijan Wiary Ewangelicznej mówi się, że: „W chwili upamiętania i nawrócenia, w człowieku dokonuje się wewnętrzna przemiana, która nazywa się nowonarodzeniem”, podobnie w zasadach wiary Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego czytamy: „zbawiająca wiara przychodzi dzięki Boskiej mocy Słowa i jest darem łaski Bożej. Przez Chrystusa jesteśmy usprawiedliwieni, przyjęci jako synowie i córki Boże oraz wyzwoleni spod panowania grzechu. Przez Ducha Świętego dostępujemy nowonarodzenia i uświęcenia. Duch Święty odnawia nasze umysły, wpisuje Boże prawo miłości w nasze serca i udziela nam mocy do prowadzenia świętego życia. Żyjąc w Duchu, stajemy się uczestnikami boskiej natury i mamy pewność zbawienia zarówno teraz, jak i podczas sądu”. Kościół Zielonoświątkowy naucza, iż zbawienie jest przekazywane jedynie z łaski Bożej każdemu grzesznikowi, niezależnie od jego uczynków w momencie, gdy wyzna on Jezusa Chrystusa swoim osobistym Panem i Zbawicielem (tzw. nowonarodzenie). Wreszcie na oficjalnej stronie Kościoła Chrześcijan Baptystów możemy znaleźć: „Gdy zaczyna on naprawdę żałować za swoje grzechy i w poczuciu winy zwracać się do Chrystusa natychmiast otrzymuje przebaczenie swoich grzechów i usprawiedliwienie przed Bogiem. Przez takie działanie Ducha Świętego człowiek rodzi się na nowo ku nadziei żywej i odtąd może prowadzić nowe życie”. Nieco inne podejście, łączące zarówno sakramentalistyczne podejście kościołów tradycyjnych, jak i potrzebę świadomej decyzji podkreślaną przez ruchy ewangelikalne reprezentuje pastor i teolog J. David Pawson. W obszernym studium biblijnym „Normalne narodziny chrześcijanina” konkluduje on, że nowe narodzenie w świetle Nowego Testamentu to proces, w którym występuje nawrócenie, uwierzenie (zaufanie Bogu), chrzest oraz otrzymanie Ducha Świętego (chrzest w Duchu Świętym).
Według Świadków Jehowy ponowne narodzenie (nowe zrodzenie) obejmuje chrzest w wodzie (‛narodzenie z wody’) i zrodzenie przez ducha Bożego (‛narodzenie z ducha’). W ten sposób człowiek staje się synem Bożym i ma widoki na udział w Królestwie Bożym – niebiańskim rządzie (J 3:3-5). Uważają, że przeżył to Jezus Chrystus, doświadcza tego 144 000 współdziedziców tego Królestwa i przygotowuje daną osobę do panowania z Jezusem Chrystusem w tym niebiańskim rządzie. Umożliwia otrzymanie dziedzictwa ‛zachowanego w niebiosach’ (1P 1:3, 4). Ci, którzy go dostępują, zaczynają żywić silne przekonanie, że będą królować razem z Chrystusem (2 Tm 2:12; 2 Ko 1:21, 22). Tej odmiany doznali w wyniku działania ducha Bożego, który ich powołał oraz zmienił ich sposób myślenia i nadzieję z życia wiecznego w raju na ziemi na królowanie wraz z Jezusem Chrystusem. Narodzenie to nie jest niezbędne, żeby zyskać wybawienie lub być chrześcijaninem i aby móc żyć wiecznie w raju na ziemi (Psalm 37:29; Mt 6:9, 10; Obj 21:1–5). Nie zależy też od osobistego wyboru; o tym, kto narodzi się ponownie i zostanie namaszczony duchem świętym, decyduje sam Jehowa Bóg, „nie zależy od tego, kto go chce lub o nie się ubiega, ale od Boga” (Rz 9:16).
Nowy Testament wielokrotnie wspomina o nowym życiu, jakie jest udziałem chrześcijanina, natomiast sam termin: „nowe narodzenie” jest rzadki. Najbardziej znany fragment Nowego Testamentu, wzmiankujący konieczność nowego narodzenia, pochodzi z rozmowy Jezusa z Nikodemem: „W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie, nie może ujrzeć królestwa Bożego»”
Apostoł Paweł stwierdza: „Bo ani obrzezanie nic nie znaczy, ani nieobrzezanie, tylko nowe stworzenie”, apostoł Piotr: „Jesteście bowiem ponownie do życia powołani (dosł.ponownie zrodzeni) nie z ginącego nasienia, ale z niezniszczalnego, dzięki słowu Boga, które jest żywe i trwa”.