Znaczenie Ostrożeń dwubarwny w dzisiejszym społeczeństwie jest niezaprzeczalne. Niezależnie od tego, czy był osobą publiczną, tematem debaty, czy częścią historii, Ostrożeń dwubarwny odcisnął swoje piętno na życiu wielu ludzi. W tym artykule zbadamy jego wpływ w różnych aspektach, od wpływu na kulturę popularną po wkład w dziedzinę nauki. Dzięki dogłębnej analizie będziemy w stanie lepiej zrozumieć rolę, jaką Ostrożeń dwubarwny odegrał na świecie i znaczenie, jakie ma do dziś.
Ostrożeń dwubarwny oset różnolistny (Cirsium helenioides (L.) Hill.) – gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych. Status gatunku we florze Polski: gatunek rodzimy.
Rozmieszczenie geograficzne
Gatunek arktyczno-alpejski. Występuje w Europie i na Syberii. Zwarty zasięg występowania ciągnie się od Wysp Brytyjskich poprzez Europę Północną i Wschodnią, Skandynawię i Syberię po Ałtaj. W północnej i wschodniej Europie występuje na pogórzu i niżej w górach, w Europie południowo-wschodniej natomiast w wyższych górach. W Polsce występuje głównie w Sudetach i w Karpatach, na nizinach jest bardzo rzadki. W Sudetach Zachodnich był notowany w Górach Izerskich. Stanowiska w Karpatach:
O brzegach ząbkowanych z kolcami. Wykazują dużą zmienność kształtu. Na górnej stronie blaszki gołe, bez sztywnego owłosienia, na spodzie biało kutnerowate. Dolne zebrane w odziomkową różyczkę, owalnie lancetowate, bezogonkowe, górne bezogonkowe siedzące skrętoległe, słabo wcięte, niezbiegające po łodydze i malejące w stronę szczytu.
Koloru purpurowego lub ciemnopurpurowego, zebrane w jajowate, prosto wzniesione koszyczki o długości do 5 cm średnicy o pajęczynowato osnutej okrywie. Zewnętrzne listki okrywy są kolczaste, górą podbarwione na brunatno. Wszystkie kwiaty w koszyczku są rurkowe, przeważnie są to kwiaty obupłciowe, czasami spotyka się wyłącznie żeńskie.
Niełupka o długości 3,5-5 mm z puchem kielichowym o długości 22-32 mm. Włoski puchu kielichowego na niełupkach i zalążni pierzasto rozgałęzione.
Biologia i ekologia
Rozwój
Bylina, hemikryptofit. W pierwszym roku wegetacji tworzy różyczkę liści, w drugim łodygę z kwiatami i owocami. Kwitnie od lipca do sierpnia, jest owadopylny. Kwiaty przyciągają liczne owady, w tym bardzo ciekawe gatunki motyli z rodziny zawisakowatych. Rozmnaża się także wegetatywnie, na niektórych stanowiskach jest to dominujący typ rozmnażania.
Preferuje mokradła śródleśne, wilgotne łąki, zarośla. W Tatrach sięga po piętro kosówki. Rośnie zarówno w pełnym słońcu, jak i na siedliskach zacienionych.
Umieszczony na polskiej czerwonej liście w kategorii NT (bliski zagrożenia).
Gatunek nie podlega w Polsce ochronie prawnej. Większość jego karpackich stanowisk znajduje się na podlegających ochronie prawnej obszarach parków krajobrazowych i narodowych (Tatrzański i Pieniński). Na polanie Tomaśkula w Gorcach nastąpił wybitny wzrost liczby osobników, co świadczy, że gatunek ten dobrze zadomowił się w tym miejscu. Czynnej ochrony wymaga natomiast stanowisko na Jaworzynie Krynickiej – niezbędne jest odprowadzenie wody z młaki, a w przyszłości usuwanie zarastających stanowisko drzew.
↑ abcdefZbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.brak strony w książce
↑Jacek Potocki, Joanna Potocka: Dolina Izery objęta ochroną, Przyroda Sudetów Zachodnich, t. 3, Jelenia Góra 2000, s. 45-53, ISSN 1508-6135
↑ abcdWładysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.brak strony w książce
↑ abcD. Gayówna, Ewa Śliwińska: Rośliny łąk. Warszawa: PZWS, 1960.brak strony w książce
↑Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.brak strony w książce