Pałac Ministra Skarbu

W ramach Pałac Ministra Skarbu znajdujemy dziś temat o dużym znaczeniu i zainteresowaniu. Temat ten wywołał debaty, dyskusje i refleksje w różnych obszarach, od polityki po naukę, w tym kulturę i społeczeństwo w ogóle. Jest to temat, który zachęca nas do refleksji nad podstawowymi aspektami życia, do kwestionowania naszych przekonań i poszukiwania odpowiedzi na pytania, które towarzyszyły nam na przestrzeni dziejów. W tym artykule postaramy się zagłębić w Pałac Ministra Skarbu, badając jego różne aspekty, analizując jego implikacje i oferując krytyczne i analityczne spojrzenie na temat, który dotyczy nas wszystkich.

Pałac Ministra Skarbu
Symbol zabytku nr rej. 468 z 1.07.1965
Ilustracja
Pałac Ministra Skarbu i pomnik Juliusza Słowackiego
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Adres

plac Bankowy 3/5

Styl architektoniczny

klasycyzm

Architekt

Antonio Corazzi

Kondygnacje

3

Rozpoczęcie budowy

1825

Ukończenie budowy

1830

Zniszczono

1944

Odbudowano

1950–1954

Pierwszy właściciel

Franciszek Ksawery Drucki Lubecki

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Pałac Ministra Skarbu”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Pałac Ministra Skarbu”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałac Ministra Skarbu”
Ziemia52°14′31,326″N 21°00′08,075″E/52,242035 21,002243
Multimedia w Wikimedia Commons

Pałac Ministra Skarbu, także pałac Ministrów Skarbu – pałac znajdujący się przy placu Bankowym 3/5 w Warszawie.

Historia

Pałac powstał w latach 1825–1830 według projektu Antonia Corazziego w wyniku przebudowy barokowego pałacu należącego do rodziny Ogińskich. Budynek wzniesiony z przeznaczeniem na rezydencję ministra skarbu Franciszka Ksawerego Druckiego Lubeckiego pomiędzy budynkiem Giełdy i Banku Polskiego a pałacem Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu.

Pałac jest 3-kondygnacyjny, 11-osiowy. Charakterystyczną cechą budynku są wielkie tarasy, rzadko spotykane w architekturze Warszawy.

Od lat 70. XIX wieku do 1915 roku pałac był siedzibą rosyjskiego I Gimnazjum Żeńskiego. We wrześniu 1918 roku zaczęto adaptację gmachu na siedzibę Rady Stanu, która jednak w następnym miesiącu, kiedy trwały jeszcze prace budowlane, została rozwiązana. Zakładano, że gmach mógłby stać się tymczasową siedzibą Sejmu, jednak odstąpiono od tego pomysłu.

W dwudziestoleciu międzywojennym gmach, po adaptacji dokonanej w latach 1920–1921 przez Mariana Lalewicza, wraz z sąsiednim pałacem Komisji Przychodów i Skarbu był siedzibą Ministerstwa Skarbu (z adresem ul. Rymarska 3/5).

We wrześniu 1939 budynek został zbombardowany i spalony. Został odbudowany w latach 1950–1954 pod kierunkiem Piotra Biegańskiego i wraz z sąsiednim Pałacem Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu został przeznaczony na siedzibę Prezydium Stołecznej Rady Narodowej.

W 1951 przed pałacem odsłonięto pomnik Feliksa Dzierżyńskiego dłuta Zbigniewa Dunajewskiego. Monument został rozebrany w 1989, a w 2001 w pobliżu miejsca, w którym stał, odsłonięto pomnik Juliusza Słowackiego.

Pałac jest połączony z sąsiadującym pałacem Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu (z którym ma wspólny adres) i pełni funkcje administracyjne. Większą część gmachu zajmują biura Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego w Warszawie. W znajdującej się na pierwszym piętrze Sali im. Stefana Starzyńskiego obraduje Sejmik Województwa Mazowieckiego.

Tablice pamiątkowe

Tablice umieszczone na budynku pomiędzy arkadami parteru upamiętniają:

Galeria

Przypisy

  1. ↑ a b Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 155. ISBN 83-908950-8-0.
  2. ↑ a b c Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 59.
  3. ↑ a b c d Tadeusz S. Jaroszewski: Księga pałaców Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1985, s. 86. ISBN 83-223-2047-7.
  4. ↑ a b Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 601. ISBN 83-01-08836-2.
  5. ↑ Małgorzata Omilanowska. Pierwsza siedziba Sejmu II Rzeczypospolitej. Addenda et corrigenda. „Biuletyn Historii Sztuki”. LXXXIII nr 1, s. 122, 2021. 
  6. ↑ a b Małgorzata Omilanowska. Pierwsza siedziba Sejmu II Rzeczypospolitej. Addenda et corrigenda. „Biuletyn Historii Sztuki”. LXXXIII nr 1, s. 123, 2021. 
  7. ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 599, 601. ISBN 83-01-08836-2.
  8. ↑ Ryszard Mączewski: Warszawa między wojnami. Łódź: Księży Młyn, 2009, s. 16. ISBN 978-83-61253-51-8.
  9. ↑ Wiesław Głębocki: Warszawskie pomniki. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1990, s. 132. ISBN 83-7005-211-8.
  10. ↑ a b c Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004, s. 32. ISBN 83-912463-4-5.
  11. ↑ Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004, s. 32–33. ISBN 83-912463-4-5.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Enciclo
Wikious
Sapientia
Scientia
Boobota
Anandapedia
Sagapedia
Wikithot