Pałac w Dziedzince
W dzisiejszym artykule będziemy odkrywać fascynujący świat Pałac w Dziedzince. Od jego początków po dzisiejszy wpływ – zagłębimy się w różne aspekty, które sprawiają, że Pałac w Dziedzince jest tematem ogólnego zainteresowania. W następnych kilku linijkach przeanalizujemy jego znaczenie w społeczeństwie, postęp, jakiego dokonał na przestrzeni czasu, oraz przyszłe prognozy, które są przewidywane wokół Pałac w Dziedzince. To fascynujący temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym i który zasługuje na zbadanie z różnych perspektyw, aby w pełni zrozumieć jego znaczenie w dzisiejszym świecie.
 nr rej. 212Г000554
| |
.jpg) Fasada główna pałacu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Miejscowość | |
| Typ budynku | |
| Styl architektoniczny | |
| Fundator |
Aleksander Rudnicki (starszy) |
| Kondygnacje |
2 |
| Rozpoczęcie budowy |
1810 |
| Ukończenie budowy |
1820 |
| Pierwszy właściciel |
Aleksander Rudnicki (starszy) |
| Kolejni właściciele |
Zygmunt Rudnicki, Wiszniewski, Uniwersytet Wileński |
Położenie na mapie obwodu witebskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
 55°41′44,7″N 27°29′49,5″E/55,695750 27,497083
| |
Pałac Rudnickich w Dziedzince – pałac znajdujący się w Dziedzince na Białorusi, wybudowany przez Aleksandra Rudnickiego (starszego). Wchodzi w skład zespołu dworsko-parkowego.
Opis
Aleksander Rudnicki (starszy) wybudował w Dziedzince w latach 1810–1820 pałac w stylu klasycystycznym. Był to piętrowy, jedenastoosiowy budynek wzniesiony na planie prostokąta. Kondygnacja parterowa miała przeznaczenie administracyjne, natomiast I piętro miało charakter reprezentacyjny. W środkowej części frontowej elewacji znajdował się portyk tworzący kryty zajazd, z mocno do przodu wysuniętymi 4 kolumnami w wielkim porządku podtrzymującymi trójkątny szczyt. Elewacje ozdabiały pilastry, pionowe pasy boni i profilowane gzymsy. Prawdopodobnie w II połowie XIX wieku zabudowano górną część portyku między kolumnami, na wysokości I piętra, uzyskując dodatkowe pomieszczenie, jednak szpecąc klasycystyczny charakter architektury budynku. Wnętrze pałacu było dwutraktowe z pewnymi nieregularnościami. Ściany zdobiły obrazy rodzinne pędzli takich malarzy, jak Wincenty Dmochowski czy Jan Rustem.
Przed 1939 rokiem budynek był wykorzystywany jako budynek administracyjny, po 1945 roku popadał w ruinę.
Poza ruiną pałacu zachowały się dwa budynki gospodarcze z kamienia polnego (zbudowane w 1849 roku, położone we wschodniej części posiadłości) oraz fragmenty parku krajobrazowego wokół dwóch wydłużonych stawów.
W 2016 roku budynek został wystawiony na sprzedaż.
Park
Pałac był otoczony przez staroświecki ogród spacerowy obsadzony drzewami owocowymi i krzewami. W przedniej części ogrodu, przed gazonem znajdowały się dwa nieduże stawy, połączone grobelką, nad którą przerzucono mostek. Za jednym ze stawów kryła się altanka w formie amfiteatru, przy jednym z przecięć alejek stała wykuta w kamieniu rzeźba Matki Boskiej. W najdalszym rogu ogrodu utworzono labirynt obsadzony wysokimi, strzyżonymi krzewami. Za domem był wzgórek cmentarny, dwie łaźnie (jedna dla dziedziców, druga dla służby), a dalej – zabytkowy świroń.
- Galeria
-
Pałac w dwudziestoleciu międzywojennym -
Pałac w dwudziestoleciu międzywojennym -
Pałac w 2007 roku
.jpg)
_(7).jpg)
Przypisy
- ↑ a b Osada-Dziedzino (Dziedzinka) – zabytki. Radzima.org. .
- ↑ Aftanazy 1991 ↓, s. 227.
- ↑ Старинную усадьбу рода Рудницких продают за базовую величину , realty.tut.by .
- ↑ Aftanazy 1991 ↓, s. 229–230.
Bibliografia
- Dziedzinka, Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 1: Województwa mińskie, mścisławskie, połockie, witebskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 226–230, ISBN 83-04-03713-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość).