W dzisiejszym świecie Paul Blair to temat, który staje się coraz bardziej istotny. Zarówno na poziomie osobistym, jak i zawodowym, Paul Blair przyciągnął uwagę dużej liczby osób i wywołał debatę w różnych sektorach. Z biegiem czasu opinie i perspektywy na temat Paul Blair ewoluowały, co spowodowało rosnące zainteresowanie pełnym zrozumieniem jego znaczenia i wpływu na społeczeństwo. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty Paul Blair, analizując jego wpływ w różnych kontekstach i oferując kompleksową wizję, która pozwala nam w pełni zrozumieć jego znaczenie w dzisiejszym świecie.
środkowozapolowy | |||||||||||
Pełne imię i nazwisko |
Paul L. D. Blair | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Pseudonim |
Motormouth | ||||||||||
Data i miejsce urodzenia |
1 lutego 1944 | ||||||||||
Data i miejsce śmierci |
26 grudnia 2013 | ||||||||||
Odbijał |
prawą | ||||||||||
Rzucał |
prawą | ||||||||||
Debiut |
9 września 1964 | ||||||||||
Ostatni występ |
20 czerwca 1980 | ||||||||||
Statystyki | |||||||||||
Średnia uderzeń |
0,250 | ||||||||||
Home runy |
134 | ||||||||||
Uderzenia |
1513 | ||||||||||
RBI |
620 | ||||||||||
Kariera klubowa | |||||||||||
|
Paul L. D. Blair (ur. 1 lutego 1944, zm. 26 grudnia 2013) – amerykański baseballista, który występował na pozycji środkowozapolowego.
Blair w 1961 podpisał kontrakt jako wolny agent z New York Mets i po roku występów w klubach farmerskich tego zespołu, został wybrany w drafcie przez Baltimore Orioles, w którym zadebiutował 9 września 1964 w meczu przeciwko Washington Senators jako pinch runner. W 1966 zagrał we wszystkich meczach World Series, w których Orioles pokonali Los Angeles Dodgers 4–0 w serii best-of-seven. Rok później zaliczył najwięcej triple'ów (13) w American League i po raz pierwszy otrzymał Złotą Rękawicę. W 1969 po raz pierwszy wystąpił w All-Star Game.
29 kwietnia 1970 w wygranym przez Orioles 18–2 meczu z Chicago White Sox zdobył 3 home runy i zaliczył 6 RBI. W tym samym roku w zwycięskich dla Orioles World Series, w których przeciwnikiem był zespół Cincinnati Reds, zagrał we wszystkich pięciu meczach, uzyskując średnią uderzeń 0,474. 26 sierpnia 1973 w spotkaniu z Kansas City Royals zdobył inside-the-park grand slama. W styczniu 1977 w ramach wymiany zawodników przeszedł do New York Yankees.
Jako zawodnik Yankees dwukrotnie zdobywał mistrzostwo w 1978 i 1979 roku. W maju 1979 podpisał roczny kontrakt z Cincinnati Reds. W 1980 ponownie został zawodnikiem Yankees, w którym zakończył zawodniczą karierę. W późniejszym okresie był między innymi trenerem drużyny baseballowej na Fordham University i trenerem zapolowych w Houston Astros. W 1984 został uhonorowany w klubowej Hall of Fame zespołu Baltimore Orioles.
Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
2× All-Star | 1969, 1973 | |
8× Gold Glove Award | 1967, 1969, 1970, 1971, 1972, 1973, 1974, 1975 | |
4× zwycięzca w World Series | 1966, 1970, 1977, 1978 |