W tym artykule zajmiemy się tematem Pisarz wielki litewski, który wzbudził duże zainteresowanie w dzisiejszym społeczeństwie. Pisarz wielki litewski to kwestia, która wywołała debaty i dyskusje w różnych obszarach, czy to w sferze politycznej, społecznej, kulturalnej czy naukowej. Istnieje duże zainteresowanie dalszym poznaniem Pisarz wielki litewski i zrozumieniem jego konsekwencji w naszej codziennej rzeczywistości. Z tego powodu w tym artykule proponujemy analizę różnych aspektów i perspektyw związanych z Pisarz wielki litewski, w celu przedstawienia kompleksowej i wzbogacającej wizji tego tematu. Idąc tym tropem, zbadamy różne opinie i stanowiska, które pozwolą nam uzyskać szerszą i wzbogacającą panoramę na temat Pisarz wielki litewski.
Pisarz wielki litewski (łac. notarius magnus Lithuaniae) – urząd centralny niesenatorski I Rzeczypospolitej, współpracownik króla i kanclerza.
Powstał w 1504, w Wielkim Księstwie Litewskim było ich trzech, podczas gdy Korona posiadała jednego. Urząd ten sprawowali też duchowni katoliccy. Sejm konwokacyjny (1764) ustanowił po dwóch pisarzy wielkich w Koronie i na Litwie, odsuwając jednak osoby duchowne. W 1775 podwojono ich liczbę, wprowadzając po jednym pisarzu świeckim i trzech duchownych.
Jego zadanie polegało na stosownym i odpowiednim wyrażaniu w słowach uchwał i postanowień w sprawach publicznych. Wydawał gotowe dokumenty i dyplomy ich adresatom. Brał udział w poselstwach do innych władców. Pisarz wielki zasiadał z głosem stanowczym w sądzie asesorskim, opracowywał też sentencje wyroków.