We współczesnym świecie Powstanie Luzytanów przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie w sferze politycznej, wpływ na kulturę popularną czy znaczenie w historii, Powstanie Luzytanów stał się tematem ciągłego zainteresowania i debaty. Od swoich początków do obecnej ewolucji Powstanie Luzytanów wywarł wpływ na sposób, w jaki żyjemy, myślimy i odnosimy się do otaczającego nas świata, przed i po. W tym artykule zbadamy różne aspekty Powstanie Luzytanów, od jego początków po wpływ na życie codzienne, starając się zrozumieć jego prawdziwe znaczenie i znaczenie w naszym społeczeństwie.
Wojna hiszpańska | |||
Czas | |||
---|---|---|---|
Miejsce |
na południe od rzeki Duero | ||
Wynik |
stłumienie powstania przez Rzymian | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
|
Powstanie Luzytanów (154-151 p.n.e.) wybuchło na terenach dzisiejszej Portugalii na południe od rzeki Duero. Zostało ono stłumione przez Rzymian.
Powstanie dało początek tzw. wojnie hiszpańskiej toczonej w latach 154 p.n.e. - 133 p.n.e. pomiędzy Rzymianami a celtoiberyjskimi plemionami zamieszkującymi Półwysep Iberyjski. W swojej głównej fazie (148 p.n.e. - 139 p.n.e.) konflikt zwany był wojną Wiriatusa od imienia przywódcy celtyiberów, a później wojną numantyjską (143 p.n.e. - 133 p.n.e.) od nazwy miasta Numancja, będącego centrum oporu powstańców.
Powstanie Luzytanów rozpoczęło się w roku 154 p.n.e., kiedy to zbrojnie przeciwko Rzymianom wystąpiły plemiona Awakerów i Bellów pod wodzą Punikusa. W początkowej fazie konfliktu powstańcy osiągnęli znaczne zdobycze terytorialne. W tym samym roku powstali także Luzytanie inne plemię iberyjskie. Dnia 23 sierpnia 153 p.n.e. pod Numancją Rzymianie pod wodzą konsula Quintusa Fulviusza Nobilitora zostali pobici tracąc cały legion.
Dopiero w roku 150 p.n.e. namiestnik Hiszpanii Dalszej Serwiusz Sulpicjusz Galba zdławił powstanie, wciągając Luzytanów w zasadzkę, zabijając około 8000 i sprzedając w niewolę pozostałych. Jednym z ocalałych był Wiriatus, który już wkrótce miał się stać jednym z najtrudniejszych przeciwników Rzymian w kolejnej fazie konfliktu.
Aleksander Krawczuk: Kronika starożytnego Rzymu, Iskry, Warszawa 1994, ISBN 83-207-1432-X