Proch bezdymny
Nazwa Proch bezdymny wywołuje u ludzi różne emocje i opinie. Od podziwu i szacunku po odrzucenie i obojętność, Proch bezdymny z czasem stał się źródłem debaty i zainteresowania. W tym artykule zbadamy różne aspekty i perspektywy związane z Proch bezdymny, od jego pochodzenia i znaczenia po jego dzisiejsze znaczenie. Poprzez szczegółową analizę staramy się rzucić światło na ten temat i przedstawić pełny i obiektywny pogląd, który zachęca do refleksji i zrozumienia.
Proch bezdymny - zwany również prochem strzelniczym – rodzaj prochu, który podczas spalania wytwarza głównie produkty gazowe, (np. N2, H2, H2O, CO i CO2), w porównaniu do około 55% produktów stałych w przypadku prochu czarnego. Został wynaleziony pod koniec XIX w. przez francuskiego inżyniera Paul'a Vieille i stał się standardowym prochem w nabojach do broni strzeleckiej i broni artyleryjskiej.
Pierwsza zaczęła używać go armia francuska jako ładunek miotający do broni strzeleckiej i w artylerii. Ma znacznie większą siłę wybuchu od prochu czarnego (dymnego) dzięki czemu wzrosła znacznie donośność karabinów, oraz armat i w efekcie go wyparł. Jednocześnie przy małej ilości produktów stałych przy wystrzale nie zdradza stanowiska, z którego oddano strzał.
Rodzaje prochów bezdymnych:
- proch nitrocelulozowy (na bazie nitrocelulozy)
- proch nitroglicerynowy (na bazie nitrogliceryny), w tym:
- *balistyt
- proch nitroglikolowy (na bazie nitroglikolu)
- proch bezbłyskowy
Przypisy
- ↑ a b Encyklopedia techniki CHEMIA. Warszawa: WNT, 1965.
- ↑ a b Paul Vieille. spartacus-educational.com. . (ang.).
- ↑ Jerzy Chodkowski (red.): Mały słownik chemiczny. Wyd. V. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976.