Raga (muzyka)
W dzisiejszym świecie Raga (muzyka) pozostaje tematem ciągłego zainteresowania i debaty. Z biegiem czasu jego znaczenie wzrosło i wpłynęło na różne sektory społeczeństwa. Od poziomu osobistego do poziomu zawodowego, Raga (muzyka) okazał się kluczowym punktem, którego nie można zignorować. Jego wpływ rozprzestrzenił się na wszystkie zakątki świata, dotykając ludzi w każdym wieku, kulturach i warunkach. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty Raga (muzyka) oraz to, jak ukształtował i nadal kształtuje naszą rzeczywistość.
Raga (z sanskrytu: राग rāga) w klasycznej muzyce indyjskiej typ melodii i tonu o charakterystycznym wyrazie emocjonalnym, stanowiący podstawę do improwizacji muzycznej. Utwory klasyfikowane są jako męskie (raga) i żeńskie (ragini), odpowiadają im określone bóstwa, często przedstawiane w formie artystycznej, nazywane również raga lub ragini.
Skodyfikowane ragi stanowią kanon w muzyce indyjskiej. Klasyczna raga rozpoczyna się preludium zwanym alapem, o bardzo zróżnicowanej długości w zależności od nastroju muzyka, wykonywanego bez akompaniamentu instrumentów perkusyjnych. Raga właściwa, o nazwie gat rozpoczyna się z chwilą wejścia bębna, ustalającego od tej chwili rytm i tempo utworu. Rytm organizowany jest wokół coraz bardziej złożonych tematów. Tempo wzrasta zazwyczaj pod koniec utworu. Pełna raga składa się z czterech części, określanych na Północy nazwami sthai, antara, sańćari i abhog; na Południu odpowiadają im: pallavi, anupallavi, ćaran i ponownie pallavi. W pierwszej części podejmuje się główny temat, w drugiej – dodatkowy, zwykle w wyższych rejestrach, w trzeciej następuje rozwój obu tematów, czwarta to zakończenie. Ze względu na tradycję improwizacji i wprowadzanie częstych modyfikacji często bywa stosowane płynne przejście od jednej ragi do kolejnej. Ciąg takich następujących po sobie utworów określany jest nazwą ragamala („girlanda rag”). W takich przypadkach koncert może trwać wiele godzin, poszczególne utwory oddają zmieniający się nastrój pory dnia i nocy. Tradycyjnie z jednej męskiej ragi wyprowadzano pięć pochodnych utworów „żeńskich” – symbolicznie pięć żon boga.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Anna Czekanowska: Kultury muzyczne Azji, str. 148
Bibliografia
- Anna Czekanowska, Kultury muzyczne Azji, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1981, ISBN 83-224-0163-9, OCLC 830295955.