Rezerwat przyrody Dziobaki
W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Rezerwat przyrody Dziobaki, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od jego znaczenia historycznego po wpływ na współczesne społeczeństwo, Rezerwat przyrody Dziobaki był przedmiotem debat i dyskusji w różnych obszarach. Na tych stronach będziemy analizować jego pochodzenie, ewolucję i wpływ na różne aspekty codziennego życia. Od swoich przejawów w kulturze popularnej po zaangażowanie w kwestie polityczne i społeczne, Rezerwat przyrody Dziobaki pozostawił niezatarty ślad, który zasługuje na szczegółowe zbadanie. Ponadto zajmiemy się różnymi perspektywami i opiniami na temat Rezerwat przyrody Dziobaki, aby zaoferować wszechstronną i kompletną wizję tego zjawiska.
| rezerwat leśny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Mezoregion | |
| Data utworzenia |
11 grudnia 1995 |
| Akt prawny | |
| Powierzchnia |
13,06 ha |
| Ochrona | |
Położenie na mapie gminy Ujsoły  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu żywieckiego  | |
 49°25′23″N 19°04′10″E/49,423056 19,069444
| |
Dziobaki – leśny rezerwat przyrody w gminie Ujsoły (powiat żywiecki), w pobliżu miejscowości Rycerka Górna i Soblówka. Znajduje się w Beskidzie Żywieckim, w grupie Wielkiej Raczy, na północno-zachodnim grzbiecie Majcherowej. Utworzony został zarządzeniem Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 11 grudnia 1995 r. (M.P. z 1996 r. nr 2, poz. 27). Zajmuje powierzchnię 13,06 ha. Leży na terenie Żywieckiego Parku Krajobrazowego. Obszar rezerwatu podlega ochronie czynnej.
Celem utworzenia rezerwatu było zachowanie ze względów naukowych i dydaktycznych dobrze wykształconych powierzchni buczyny karpackiej i jaworzyny ziołoroślowej w reglu dolnym.
Rezerwat położony jest na północnych stokach góry Majcherowej (1105 m) ponad dolinką potoku Dziobaki, w przedziale wysokości 850–1020 m n.p.m. Obejmuje oddział lasu nr 169c Nadleśnictwa Ujsoły.
W rezerwacie występują następujące zespoły leśne:
- żyzna buczyna karpacka w postaci śląsko-żywieckiej (w dolnej i środkowej części rezerwatu);
- jaworzyna ziołoroślowa (w górnej części rezerwatu).
W żyznej buczynie karpackiej zwarcie drzew jest duże, sięga 90%. Podstawowym elementem drzewostanu jest buk zwyczajny, któremu towarzyszą klon jawor i jodła pospolita. Warstwę krzewów tworzy podrost wymienionych drzew. Runo rozwinięte jest tu bardzo bujnie. Obok żywca gruczołowatego i żywca cebulkowego występuje tu również żywiec dziewięciolistny, gatunek charakterystyczny także dla żyznej buczyny sudeckiej. Często występują również niecierpek pospolity, szczyr trwały i lepiężnik biały. Z rzadszych gatunków spotkamy tu m.in. lilię złotogłów.
Jaworzyna ziołoroślowa wykształciła się na stromym zboczu, zbudowanym w części z trudno przepuszczalnych łupków, z licznymi źródliskami. Zwarcie drzewostanu jest tu niewielkie, wynosi 30-50%. Drzewostan tworzą buk zwyczajny i klon jawor z niewielkim udziałem świerka pospolitego. Warstwa krzewów prawie wcale nie wykształcona. W przeciwieństwie do niej bardzo dobrze wykształcona jest warstwa runa, osiągająca zwarcie do 100%. Dominują w niej gatunki ziołoroślowe, jak miłosna górska, lepiężnik biały, wietlica alpejska. Mniejszy udział mają takie gatunki, jak omieg górski, modrzyk górski, jaskier platanolistny, rutewka orlikolistna czy ciemiężyca zielona. Warstwa mszysta nie odgrywa w tym zbiorowisku istotnej roli.
Przypisy
- ↑ a b c Rezerwat przyrody Dziobaki. Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody . Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. .
- ↑ Żywiecki Park Krajobrazowy. Zespół Parków Krajobrazowych Województwa Śląskiego. .
Bibliografia
- Bajgier-Kowalska Małgorzata, Łajczak Adam i in.: Przyroda Żywieckiego Parku Krajobrazowego, wyd. COLGRAFF-PRESS, Poznań 1998, ISBN 83-86258-24-1;
- Leszek Bernacki, Andrzej Blarowski, Zbigniew Wilczek, Osobliwości szaty roślinnej województwa bielskiego, Poznań: wyd. COLGRAF-PRESS, 1998, ISBN 83-86258-22-5, OCLC 749894651.
- Blarowski Andrzej, Gajczak Jerzy, Łajczak Adam i in.: Przyroda województwa bielskiego. Stan poznania, zagrożenia i ochrona, wyd. COLGRAF-PRESS, Poznań 1997, ISBN 83-86258-15-2;