W tym artykule zostanie poruszony temat Rezerwat przyrody Glinki (województwo zachodniopomorskie), który stał się dziś bardzo aktualny. Rezerwat przyrody Glinki (województwo zachodniopomorskie) przykuł uwagę ludzi na całym świecie ze względu na swój wpływ na różne aspekty codziennego życia. Od momentu pojawienia się Rezerwat przyrody Glinki (województwo zachodniopomorskie) wywołał szeroką debatę i dał początek wielu sprzecznym opiniom. W całym tekście zostaną przeanalizowane różne spojrzenia na Rezerwat przyrody Glinki (województwo zachodniopomorskie), a także jego implikacje dla dzisiejszego społeczeństwa. Zbadane zostaną również możliwe rozwiązania lub alternatywy pozwalające zaradzić temu zjawisku, aby zapewnić wszechstronną i wzbogacającą wizję Rezerwat przyrody Glinki (województwo zachodniopomorskie).
Wejście do rezerwatu | |
rezerwat leśny | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Mezoregion | |
Data utworzenia |
12 lipca 1974 |
Akt prawny | |
Powierzchnia | |
Ochrona | |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Wałcz | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego | |
Położenie na mapie powiatu wałeckiego | |
53°20′50″N 16°25′20″E/53,347222 16,422222 |
Rezerwat przyrody „Glinki” – rezerwat leśny o powierzchni 25,04 ha, utworzony w 1974 roku, w województwie zachodniopomorskim, powiecie wałeckim, w gminie Wałcz, 1,5 km na wschód-południowy wschód od Karsiboru, 2,5 km na południe-południowy zachód od Golców i 9 km na północny zachód od Wałcza.
Obejmuje ochroną ekosystem leśny z około 150-letnim starodrzewem liściastym złożonym głównie z buków, dębów, grabów. Celem ochrony jest zachowanie fragmentu lasu liściastego zróżnicowanego na zespoły: subatlantycki nizinny las dębowo-grabowy (Stellario holosteae-Carpinetum betuli), żyzną buczynę niżową typu pomorskiego (Galio odorati-Fagetum), kwaśną buczynę niżową (Luzulo pilosae-Fagetum) i łozowiska (Salicetum pentandro-cinereae) z licznymi drzewami pomnikowymi.
Rezerwat powołany został zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 12 lipca 1974 r. w sprawie uznania za rezerwaty przyrody (Monitor Polski Dz. Urz. PRL z dnia 9 sierpnia 1974 r. Nr 28 poz. 172). Pomysłodawcą utworzenia rezerwatu i autorem dokumentacji podstawowej był prof. dr hab. Waldemar Żukowski z Zakładu Taksonomii Roślin Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Rezerwat początkowo zajmował obszar 15,70 ha. Podczas opracowywania w 2005 r. planu ochrony udokumentowana została konieczność powiększenia rezerwatu do powierzchni 25,04 ha. Do powiększenia doszło w 2009 r.
Rezerwat pokryty jest niemal w całości lasami. Powierzchnie nieleśne zajmują znikomą powierzchnię i są to cztery niewielkie oczka śródleśne, spośród których tylko jedno jest trwałe, a reszta pozostaje wyschnięta przez większą część roku. Znikome powierzchnie na obrzeżach lasu zajmują zbiorowiska okrajkowe.
Z gatunków chronionych występują tu: kruszczyk szerokolistny (Epipactis helleborine), przylaszczka pospolita, kalina koralowa (Viburnum opulus), kruszyna pospolita (Frangula alnus), porzeczka czarna (Ribes nigrum), przytulia wonna. Rzadkim składnikiem flory jest czerniec gronkowy (Actaea spicata). Z rezerwatu lub jego sąsiedztwa podawana była także lilia złotogłów i wawrzynek wilczełyko (Daphne mezereum). Rezerwat wyróżnia się zróżnicowaniem wiekowym drzewostanu, stosunkowo dużym udziałem martwego drewna, zróżnicowaniem gatunkowym grzybów (w tym 4 gatunki pod ochroną ścisłą: lakownica lśniąca, soplówka gałęzista, flagowiec olbrzymi i mądziak psi oraz wiele rzadkich i zagrożonych).
Obszar rezerwatu podlega ochronie czynnej.
Nadzór: Nadleśnictwo Wałcz.