W tym artykule szczegółowo omówimy temat Rezerwat przyrody Hubert, ponieważ jest to temat, który cieszy się dziś dużym zainteresowaniem. Od swoich początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, Rezerwat przyrody Hubert był przedmiotem debaty i dyskusji w różnych obszarach. Z biegiem lat Rezerwat przyrody Hubert ewoluował i przybierał różne znaczenia w zależności od kontekstu, w którym jest analizowany. Dlatego ważne jest, aby zagłębić się w jego naturę, charakterystyczne cechy i wpływ, jaki ma na życie codzienne. Podobnie zostaną omówione różne perspektywy i podejścia, które pozwolą nam mieć wszechstronną wizję Rezerwat przyrody Hubert, aby zrozumieć jego znaczenie i znaczenie dzisiaj.
rezerwat leśny | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Położenie | |
Mezoregion | |
Data utworzenia |
4 kwietnia 1958 |
Akt prawny | |
Powierzchnia |
33,74 ha |
Powierzchnia otuliny |
35,20 ha |
Ochrona | |
Położenie na mapie gminy Wielowieś | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa śląskiego | |
Położenie na mapie powiatu gliwickiego | |
50°32′18″N 18°26′42″E/50,538333 18,445000 |
Hubert – leśny rezerwat przyrody we wsi Dąbrówka w gminie Wielowieś, powołany w celu ochrony fragmentu lasu mieszanego o cechach naturalnych, zachowanego wśród drzewostanów zniekształconych przez gospodarkę człowieka. Rezerwat został utworzony zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 4 kwietnia 1958 r. (M.P. z 1958 r. nr 38, poz. 226). Teren rezerwatu jest w zarządzie Nadleśnictwa Rudziniec (leśnictwo Dąbrówka).
Rezerwat „Hubert” początkowo zajmował powierzchnię 13,47 ha. W 2003 roku został powiększony do 19,26 ha, a w 2015 do obecnych 33,74 ha. Ponadto rezerwat posiada otulinę o powierzchni 35,20 ha. Granice rezerwatu pokrywają się z granicami obszaru siedliskowego sieci Natura 2000 „Hubert” PLH240036.
Rezerwat leży na wysokości 225–230 m n.p.m., w południowo-wschodniej części Równiny Opolskiej, w rozległym kompleksie Borów Stobrawsko-Lublinieckich. Położony jest w dolinie Świbskiej Wody (zlewisko Małej Panwi). Podłoże geologiczne budują wapienie środkowego triasu, przykryte pokrywą osadów czwartorzędowych, złożonych z plejstoceńskich piasków rzecznych i polodowcowych. Rzeźba terenu ma charakter równinny.
Dominującym zespołem roślinnym w rezerwacie jest grąd subkontynentalny w wariancie typowym, jedynie na lokalnych, niewielkich wzniesieniach w północno-wschodniej części rezerwatu wykształciła się postać przejściowa do kontynentalnego boru mieszanego. Warstwę drzew budują głównie sosna zwyczajna (blisko 65%) i dąb szypułkowy (blisko 35%) w wieku od 130 do 160 lat. Towarzyszą im nieliczne buki, jawory i klony, które w wielu przypadkach mają wymiary drzew pomnikowych.
Na obszarze rezerwatu stwierdzono występowanie 107 gatunków roślin naczyniowych (wśród nich 83% to gatunki leśne i zaroślowe), 33 gatunków mchów i 2 gatunków wątrobowców. Spośród chronionych roślin naczyniowych występują tu: bluszcz pospolity, konwalia majowa, kopytnik pospolity, kruszyna pospolita, marzanka wonna i pierwiosnka wyniosła. Z roślin rzadkich rosną tu m.in. czerniec gronkowy, dziewięciornik błotny, kokorycz pełna i malina moroszka.
Fauna rezerwatu obejmuje 56 gatunków kręgowców oraz blisko 200 gatunków bezkręgowców.
Na mocy obowiązującego planu ochrony ustanowionego w 2019 roku, obszar rezerwatu objęty jest ochroną czynną.