W dzisiejszym świecie Rezerwat przyrody Meteoryt Morasko jest istotną kwestią, która wpływa na dużą liczbę ludzi w różnych aspektach ich życia. Niezależnie od tego, czy na poziomie indywidualnym, społecznym czy globalnym, Rezerwat przyrody Meteoryt Morasko zyskał znaczące znaczenie i wywołał szeroki zakres opinii i debat. W tym artykule zagłębimy się w świat Rezerwat przyrody Meteoryt Morasko, aby przeanalizować jego pochodzenie, ewolucję i konsekwencje. Odkryjemy, jak Rezerwat przyrody Meteoryt Morasko zaznaczył się w dzisiejszym społeczeństwie przed i po, a także zbadamy możliwe rozwiązania i alternatywy, aby skutecznie rozwiązać ten problem. Dołącz do nas w tej podróży, aby lepiej zrozumieć znaczenie Rezerwat przyrody Meteoryt Morasko w dzisiejszym świecie.
Jeden z kraterów w rezerwacie | |
rezerwat krajobrazowy, leśny | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Położenie | |
Mezoregion | |
Data utworzenia |
24 maja 1976 |
Akt prawny | |
Powierzchnia |
54,28 ha |
Powierzchnia otuliny |
101,66 ha |
Położenie na mapie Poznania | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego | |
52°29′12″N 16°53′42″E/52,486667 16,895000 |
Meteoryt Morasko – krajobrazowo-leśny rezerwat przyrody utworzony 24 maja 1976 roku, położony w północnej części Poznania, na Morasku i graniczący bezpośrednio z Suchym Lasem. Na jego terenie mieszczą się kratery, które zdaniem większości badaczy powstały w wyniku upadku meteorytu Morasko ok. 5 tys. lat temu. Rezerwat podlega Nadleśnictwu Łopuchówko, bezpośrednią opiekę sprawuje leśnictwo Marianowo.
Rezerwat zajmuje powierzchnię 54,28 ha (akt powołujący podawał 53,79 ha). Wokół rezerwatu utworzono otulinę o powierzchni 101,66 ha.
Na terenie rezerwatu znajduje się najwyższe wzniesienie Poznania – Góra Moraska oraz małe jezioro polodowcowe o powierzchni 0,2 km² – Zimna Woda.
Przez rezerwat przebiega szlak turystyczny do Rezerwatu Meteorytów.
W dominującym na terenie rezerwatu cennym grądzie (lesie dębowo-grabowym) rośnie wiele rzadkich gatunków roślin:
Występują tam również rzadko spotykane ptaki:
Jeziorka zlokalizowane w kraterach poprzerastane są kłębami pędów rogatka krótkoszyjkowego. Przy ich brzegach występuje pałka i turzyca prosowa. Latem akweny pokrywa zwarty kożuch rzęsy wodnej, co uniemożliwia życie w nich ryb (brak tlenu). W kraterach i ich okolicy występują ponadto: kumak nizinny, grzebiuszka ziemna, żaba jeziorkowa, żaba wodna i żaba moczarowa.
Na terenie łęgu wiązowo-jesionowego (las wilgotny, o żyznej glebie) występuje wilga i dzięcioł duży. W podszycie rośnie czeremcha zwyczajna i leszczyna, a w runie m.in. łuskiewnik różowy, zawilec żółty i ziarnopłon wiosenny.
W rezerwacie wytyczono ścieżkę dydaktyczną. Przez cały rezerwat prowadzi szlak turystyczny, a ciekawe miejsca są opisane za pomocą tablic informacyjnych. Do rozwoju edukacyjnego tego miejsca przyczynia się od 1994 roku Polskie Towarzystwo Ochrony Przyrody „Salamandra” z Poznania.
Na terenie rezerwatu znajduje się sześć kraterów, z czego największy ma ok. 90 metrów średnicy i 11,5 m głębokości. Powszechnie uważa się, że jest to pozostałość po upadku meteorytu ok. 5 tysięcy lat temu.
Pierwszy meteoryt na Morasku odnalazł w 1914 roku niemiecki żołnierz podczas budowy umocnień wojskowych. Od tego czasu znaleziono wiele fragmentów (w 1956 odnaleziono meteoryt o masie 78 kg).
We wrześniu 2006 roku, w wyniku poszukiwań za pomocą wykrywacza metalu, prowadzonych na zlecenie naukowców z Instytutu Geologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza przez Krzysztofa Sochę, poszukiwacza meteorytów z Kielc, został odnaleziony meteoryt, który po usunięciu zanieczyszczeń waży 164 kg. W owym czasie był to największy meteoryt znaleziony w Polsce. Po dokonaniu badań odkryto, że meteoryt oprócz stopu żelazo-niklu zawiera niewielką ilość krzemianów (pirokseny) niewystępujących na Ziemi.
W październiku 2012 roku, na głębokości 2,1 m, dwoje poszukiwaczy z Opola znalazło meteoryt, który po oczyszczeniu z pyłu i warstwy wierzchniej ma wagę 261 kg; trafił do Instytutu Geologii UAM. Jest to największy meteoryt znaleziony w Polsce.
Od roku 2006 władze UAM rozważały powstanie centrum edukacyjnego mającego na celu zgromadzenia większej uwagi wokół rezerwatu oraz odnalezionych tam meteorytów[czy to ważne?].
Na terenie rezerwatu znajduje się głaz narzutowy znaleziony przez rolnika o nazwisku Szeszuła. W czasie orki, zahaczył pługiem o jakiś obiekt i zaczął go wykopywać. Głaz waży ok. 70 ton. Został znaleziony w miejscowości Łęki Wielkie w powiecie grodziskim w gminie Kamieniec[potrzebny przypis].
Sześć kraterów oznaczono literami A–F.
Większość uczonych skłania się obecnie ku teorii o meteorytowym pochodzeniu kraterów. Przemawia za nią fakt znalezienia w ich okolicy fragmentów materii meteorytowej oraz występowanie w ich pobliżu pyłu prawdopodobnie kosmicznego pochodzenia. Po odkryciu kraterów, obok teorii o kosmicznym pochodzeniu, pojawiła się teoria pochodzenia lodowcowego. Uzasadniano ją niezgodnością lokalizacji znajdowanych meteorytów z przewidywanymi lokalizacjami okazów, których spadek miałby spowodować powstanie kraterów oraz nietypowymi kształtami i położeniem kraterów względem siebie. Różne warianty tej teorii biorą pod uwagę m.in. spadek meteorytu na lodowiec z dala od Moraska i ich transport na miejsce obecnego występowania a następnie wyżłobienie zagłębień przez lodowiec (zjawiska transportu meteorytów przez lodowiec występują obecnie na Antarktydzie). Obecnie teoria lodowcowa stanowi pogląd mniejszościowy, ale kwestia pochodzenia kraterów w Morasku nadal nie została ostatecznie rozstrzygnięta. Wciąż prowadzone są także badania mineralogiczne samych meteorytów.
Do rezerwatu można dojechać autobusem linii 902 z dworca Jana III Sobieskiego lub dostać się korzystając z żółtego szlaku nr 3585.
Znane kratery meteorytowe: