Rezerwat przyrody Puszcza Słupecka

W tym artykule poruszony zostanie temat Rezerwat przyrody Puszcza Słupecka, który przykuł uwagę różnych dyscyplin i obszarów badań. Rezerwat przyrody Puszcza Słupecka wzbudził zainteresowanie badaczy, naukowców, profesjonalistów i ogółu społeczeństwa ze względu na swoje dzisiejsze znaczenie i wpływ. W tym artykule zbadane zostaną różne aspekty związane ze zmienną Rezerwat przyrody Puszcza Słupecka, od jej historii i ewolucji po implikacje w bieżącym kontekście. Zostaną przeanalizowane różne perspektywy i podejścia, aby zapewnić wszechstronną i wzbogacającą wizję Rezerwat przyrody Puszcza Słupecka, w celu generowania większego zrozumienia i promowania świadomej debaty na ten temat.

Puszcza Słupecka
Ilustracja
rezerwat leśny
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Położenie

gmina Nieporęt

Mezoregion

Kotlina Warszawska, Równina Wołomińska

Data utworzenia

1994

Akt prawny

M.P. z 1994 r. nr 5, poz. 41

Powierzchnia

160,56 ha

Położenie na mapie gminy Nieporęt
Mapa konturowa gminy Nieporęt, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Puszcza Słupecka”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Puszcza Słupecka”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Puszcza Słupecka”
Położenie na mapie powiatu legionowskiego
Mapa konturowa powiatu legionowskiego, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Puszcza Słupecka”
Ziemia52°22′24″N 21°04′52″E/52,373333 21,081111

Puszcza Słupeckaleśny rezerwat przyrody położony w gminie Nieporęt, w powiecie legionowskim, w województwie mazowieckim. Obejmuje las na obydwu brzegach rzeki Czarnej. Leży na gruntach Skarbu Państwa w zarządzie Nadleśnictwa Drewnica, w obrębie Warszawskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu.

Został powołany Zarządzeniem Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 31 grudnia 1993 r. (M.P. z 1994 r. nr 5, poz. 41). Zajmuje powierzchnię 160,56 ha.

Rezerwat utworzono w celu zachowania ze względów naukowych i dydaktycznych zróżnicowanych zbiorowisk leśnych: łęgów, grądów i borów z bogatymi stanowiskami roślin chronionych, rzadkich i zagrożonych wyginięciem. Wyjąwszy bór suchy, można tu spotkać wszystkie pozostałe typy zbiorowisk leśnych. W drzewostanie rezerwatu dominuje brzoza i olsza, z domieszką sosny, dębu, osiki, pojedynczo występują także grab, lipa, wiąz i jesion. Warstwy krzewów i runa również są bogate w gatunki. Z roślin chronionych występują tu m.in. wawrzynek wilczełyko i kilka gatunków storczyków. Ponadto stwierdzono tu występowanie aż 99 gatunków porostów i grzybów naporostowych, w tym gatunków rzadko spotykanych na Mazowszu.

Nazwa rezerwatu pochodzi od Puszczy Słupeckiej rozciągającej się niegdyś pomiędzy Bródnem a Słupnem. Teren, na którym obecnie leży rezerwat, jeszcze w okresie międzywojennym miał charakter bezleśny, a jego drzewostan powstał w wyniku naturalnej sukcesji oraz nasadzeń. Mimo to rezerwat charakteryzuje się bogactwem gatunków roślin naczyniowych związanych ze starymi lasami.

W rezerwacie występują ptaki takie jak wilga, bocian czarny, żurawie i ptaki drapieżne, oraz ssaki: łosie, sarny, dziki, jenoty, lisy i zające.

Rezerwat nie jest udostępniony do zwiedzania. W pobliżu, po drugiej stronie drogi wojewódzkiej nr 632 znajduje się rezerwat „Łęgi Czarnej Strugi”.

Rzeka Czarna w rezerwacie

Przypisy

  1. a b c Rezerwat przyrody Puszcza Słupecka. Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody . Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. .
  2. a b c Rezerwaty przyrody. Nadleśnictwo Drewnica – Lasy Państwowe. .
  3. a b c d e O rezerwacie Puszcza Słupecka. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. .
  4. Na podstawie interaktywnej mapy na stronie Geoserwisu
  5. Zarządzenie Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 31 grudnia 1993 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody (M.P. z 1994 r. nr 5, poz. 41)
  6. a b c Piotr T. Zaniewski i in.. Rezerwat przyrody Puszcza Słupecka jako przykład młodego lasu o wysokim bogactwie gatunkowym porostów. „Studia i Materiały Centrum Edukacji Przyrodniczo-Leśnej”. 17 (3), 2015.