Rezerwat przyrody Uroczysko Obiszów
W dzisiejszym artykule zagłębimy się w Rezerwat przyrody Uroczysko Obiszów, temat/osobę/wydarzenie, które przykuło uwagę milionów ludzi na całym świecie. Ważne jest, abyśmy dokładnie zrozumieli, czym jest Rezerwat przyrody Uroczysko Obiszów i jak wpłynął na różne aspekty naszego społeczeństwa. W tym artykule przyjrzymy się pochodzeniu Rezerwat przyrody Uroczysko Obiszów, jego obecnym implikacjom i możliwym przyszłym zmianom. Ponadto podkreślimy znaczenie, jakie Rezerwat przyrody Uroczysko Obiszów ma dzisiaj i jak wpłynął na różne obszary naszego życia. Bez wątpienia Rezerwat przyrody Uroczysko Obiszów to temat/osoba/wydarzenie, które zasługuje na szczegółowe zbadanie i jesteśmy podekscytowani możliwością zagłębienia się w ten fascynujący wszechświat.
| rezerwat leśny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Mezoregion | |
| Data utworzenia |
1972 |
| Akt prawny | |
| Powierzchnia |
6,28 ha |
Położenie na mapie gminy Grębocice  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu polkowickiego  | |
 51°34′45″N 16°05′38″E/51,579167 16,093889
| |
Rezerwat przyrody Uroczysko Obiszów – rezerwat przyrody w południowo-zachodniej Polsce, na Wzgórzach Dalkowskich, na terenie leśnictwa Obiszów (województwo dolnośląskie, powiat polkowicki, gmina Grębocice).
Rezerwat położony jest w północno-wschodniej części Wzgórz Dalkowskich, około 1,8 km na zachód od miejscowości Obiszów.
Rezerwat został utworzony Zarządzeniem 72 Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 23 czerwca 1972 roku. Jest to rezerwat leśny o powierzchni 6,28 ha, utworzony w celu zachowania dla celów naukowych, dydaktycznych i krajobrazowych fragmentu lasu mieszanego o cechach zespołu naturalnego na siedlisku lasu świeżego. Ochronie podlegają również ukształtowane formy geomorfolgiczne terenu.
Opis rezerwatu
Rezerwat obejmuje zalesioną partię północnego zbocza w głównym Grzbiecie Wzgórz Dalkowskich. Znajduje się na terenie pagórkowatym żłobionym siecią wąwozów. W części środkowej występują źródliska. Na stosunkowo małej powierzchni rezerwatu różnica wysokości wynosi 30 m pomiędzy bezwzględnymi wysokościami 140–170 m. W rezerwacie na niewielkiej powierzchni występują zbiorowiska roślinne mające charakter roślinności potencjalnej charakterystycznej dla tego fragmentu Wzgórz Dalkowskich. Występuje na nim fragment lasu grądowego Galio sylvatici – Carpinetum o bogatej i naturalnej florze rodzimej. W drzewostanie występują okazałe dęby szypułkowe i graby zwyczajne w wieku ponad 150 lat. Rosną również olsze czarne, świerki pospolite jawory, pojedyncze sosny zwyczajne oraz młode lipy drobnolistne. Na terenie rezerwatu występuje około 220 gatunków roślin naczyniowych w tym rzadki: kruszczyk połabski, bluszczyk kurdybanek, fiołek leśny, bodziszek leśny i inne.
Inne
- Na obszarze rezerwatu występują źródliska, wykorzystywane jako ujęcia wody pitnej.
- Lasy rezerwatu do 1945 roku stanowiły własność państwa. Odnośnie do przeszłej niemieckiej gospodarki leśnej brak danych źródłowych. W okresie powojennym z chwilą powstania pierwszych projektów utworzenia rezerwatu zaniechano całkowicie pobierania użytków. Prowadzono jedynie cięcia sanitarne.
- Teren, na którym położony jest rezerwat, kształtował lodowiec. Podłoże rezerwatu stanowią naniesione osady polodowcowe w postaci piasków gliniastych z domieszką żwiru i kamieni na glinie.
- Wzdłuż południowej granicy rezerwatu przebiega ścieżka przyrodnicza „Uroczysko Obiszów”.
Przypisy
- ↑ a b Rezerwat przyrody Uroczysko Obiszów. Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody . Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. .
- ↑ a b c d e Uroczysko Obiszów. Nadleśnictwo Głogów – Lasy Państwowe, 2014-02-13. .
- ↑ Ścieżka przyrodnicza Uroczysko Obiszów. sciezki.natura2000.pl . Fundacja EkoRozwoju. .
Bibliografia
- Bok Antoni, Związek Gmin „Zagłębia Miedziowego”. Przewodnik Przyrodniczo-Turystyczny, Polkowice 2006, s. 57–58. ISBN 83-88474-73-1
Linki zewnętrzne
- Krzysztof Świerkosz. Flora i zbiorowiska roślinne rezerwatu „Uroczysko Obiszów” (Wzgórza Dalkowskie). „Acta Botanica Silesiaca”. 1, s. 49–70, 2004.
