Romuald Bobrzak
W dzisiejszym świecie Romuald Bobrzak stał się bardzo istotną kwestią, która dotyka ludzi w każdym wieku, płci i narodowości. Dlatego ważne jest, aby dokładnie przeanalizować każdy aspekt związany z Romuald Bobrzak, ponieważ jego wpływ rozciąga się na różne obszary naszego codziennego życia. W tym artykule dokładnie zbadamy różne aspekty Romuald Bobrzak, od jego powstania po obecne konsekwencje, w celu lepszego zrozumienia jego wpływu na społeczeństwo i życie każdej jednostki. Dodatkowo postaramy się zaproponować rozwiązania i rekomendacje, które pozwolą sprostać wyzwaniom jakie obecnie stawia Romuald Bobrzak.
 Fotografia nagrobna Romualda Bobrzaka | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Narodowość |
polska |
| Pracodawca | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Romuald Bobrzak (ur. 6 lutego 1928 w Warszawie, zm. 27 września 2012) – polski inżynier, działacz polityczny i społeczny.
Życiorys
Urodził się 6 lutego 1928 w Warszawie na Woli. Pochodził z rodziny kolejarskiej, był synem Franciszka i Anny z domu Berne.
Podczas II wojny światowej w całym okresie okupacji niemieckiej przebywał w stolicy. Od 1942 do lipca 1944 był kolporterem ulotek, ogłoszeń, afiszy, przenosząc je z punktu kontaktowego do swojego ojca, który rozlepiał je na ulicach miasta sam bądź razem z synem albo też przekazywał dalej innym (w związku z tym był aresztowany i więziony na Pawiaku). Od dnia wybuchu powstania warszawskiego 1 sierpnia 1944 aż do upadku Woli był członkiem oddziału samoobrony Armii Krajowej, zajmującym się ochroną przeciwpożarową i przeciwlotniczą kamienicy przy ul. Wesołej 12 oraz przebijaniem otworów łącznikowych w piwnicach, kopaniem rowu łącznikowego i odgruzowywaniem ludzi. W obliczu zbliżającej się kapitulacji Woli wraz z ojcem, siostrą i bratem uciekł ze stolicy, szczęśliwie unikając przy tym dwukrotnie egzekucji. Następnie z bliskimi ukrywał się w Płochocinie, w Łowiczu i finalnie w Zielkowicach aż do 17 stycznia 1945 tj. nadejścia wojsk i frontu wschodniego.
Po nastaniu Polski Ludowej 1 marca 1945 podjął pracę jako ślusarz w warsztatach mechanicznych PKP w Łowiczu. Za sprawą ojca od 1 marca 1945 był członkiem PPR, organizował komórki partii w Łowiczu. Był agitatorem i ochraniał lokale wyborcze podczas referendum ludowego w 1946 i przy wyborach do I Sejmu PRL w 1947 (w tym czasie był ostrzelany). W Łowiczu ukończył wieczorowe Liceum Ogólnokształcące Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. Od 1948 był czynnym członkiem PZPR. Od 21 maja 1949 do 1951 służył w Wojskach Ochrony Pogranicza w szeregach batalionów Przemyśl i Baligród oraz Oficerskiej Szkoły WOP. Był sekretarzem Kop. Partyjnego Jednostki Wojskowej. W okresie służby wojskowej ukończył Wojewódzką Szkołę Partyjną w Rzeszowie.
Po odejściu z wojska i zawarciu związku małżeńskiego osiadł w Sanoku. Tam od 1951 był najpierw zatrudniony w Komitecie Powiatowym PZPR. Od 1953 pracował w Kopalnictwie Naftowym w Sanoku i w Krośnie. Pełnił m.in. stanowisko kierownika Bazy Sprzętu i Transportu w Zakładzie Budownictwa Kopalń Naftowych. Działał w Związku Zawodowym Górników (potem Związek Zawodowy Metalowców). W 1960 ukończył studia wyższe na Politechnice Krakowskiej uzyskując dyplom magistra inżyniera mechanika. Od 1966 był zatrudniony w Sanockiej Fabryce Autobusów „Autosan” w Sanoku kolejno jako kierownik sekcji gospodarki cieplnej w dziale głównego energetyka, kierownik wydziału kotłowni, wydziału remontowego w oddziale fabryki w Zasławiu, kierownik wydziału produkcyjnego, przygotowania inwestycji, samodzielnego oddziału wykonawstwa inwestycji, służby budowlano-instalacyjnej, kierownika wydziału budowlano-instalacyjnego pionu inwestycji. W swojej dziedzinie współpracował przy pracach w SZPG „Stomil” Sanok, a także w pracach na obszarze miasta: m.in. był kierownikiem prac remontowych Schodów Franciszkańskich, wykonania alejek w parku miejskim, prac technicznych przy torze łyżwiarskim „Błonie”, koordynatorem robót przy budowie przedszkola w dzielnicy Posada. Był cztery razy wybierany przewodniczącym Komitetu Obwodowego nr 8 Samorządu Mieszkańców. W niepełnym wymiarze godzin był zatrudniony jako nauczyciel w Zespole Szkół Ekonomicznych w Sanoku.
Pełnił funkcje sekretarza POP PZPR w PGPN, w PTPN. Był aktywistą Komitetu Powiatowego, Komitetu Miejskiego i Komitetu Zakładowego PZPR. Przez wiele lat był wykładowcą szkolenia partyjnego. Był radnym Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Sanoku; wybrany w 1954 (w 1956 wsparł zarzuty, po których ze stanowiska odszedł przewodniczący prezydium MRN Kazimierz Surman), dwukrotnie nie przyjmował zaproponowanego stanowiska sekretarza prezydium MRN, w tym w 1957. Zasiadał w Konferencji Samorządu Robotniczego w Sanoku. W okresie PRL otrzymał stopień porucznika nadany przez MON.
Przed 1985 odszedł na emeryturę. Po raz pierwszy był żonaty z Eleonorą z domu Mikoś (1930-1975). Ze związku z nią miał dwie córki. Jako wdowiec ożenił się po raz drugi. Zmarł 27 września 2012. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.
Odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1982)
- Brązowy Krzyż Zasługi (1971)
- Odznaka „Zasłużony Działacz Frontu Jedności Narodu” (1977)
- Odznaka „Zasłużony dla województwa rzeszowskiego” (1972)
- Odznaka „Zasłużony dla Sanoka” (1980)
- Złota odznaka Związku Zawodowego Metalowców
- Wyróżnienie dla działacza komitetu blokowego (1969)
- „Jubileuszowy Adres” (1984)
Przypisy
- ↑ Deklaracje ↓, s. 125.
- ↑ a b c Romuald Bobrzak. cmentarzsanok.zetohosting.pl. .
- ↑ Deklaracje ↓, s. 123, 125.
- ↑ a b c Deklaracje ↓, s. 124, 125.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Błażewicz 1980 ↓, s. 5.
- ↑ Deklaracje ↓, s. 126.
- ↑ Deklaracje ↓, s. 124, 126.
- ↑ a b c d e f Deklaracje ↓, s. 127, 128.
- ↑ a b Deklaracje ↓, s. 124, 127, 128.
- ↑ a b c d e f Deklaracje ↓, s. 127.
- ↑ a b c d e f g h Deklaracje ↓, s. 123, 127.
- ↑ Stachowicz 2008 ↓, s. 150.
- ↑ a b c d e Deklaracje ↓, s. 128.
- ↑ Bogumiła Koszela. Czekamy na przedszkole. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 24 (224), s. 5, 1–10 września 1981.
- ↑ Grono pedagogiczne. W: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925-1995. Sanok: 1995, s. 313. ISBN 83-903469-0-7.
- ↑ Stachowicz 2008 ↓, s. 146, 150, 162.
- ↑ Obradowała VIII KSR. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 22 (115), s. 1, 2, 3, 1–10 sierpnia 1978.
- ↑ Deklaracje ↓, s. 123.
- ↑ Wiesław Koszela. W przedwyborczym klimacie. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 29 (356), s. 2, 10–20 października 1985.
- ↑ Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 2 (poz. 101).
- ↑ Eleonora Bobrzak. cmentarzsanok.zetohosting.pl. .
- ↑ Jezus zaprasza nas do życia. Zmarli 2012. „Góra Przemienienia”. Nr 45 (484), s. 4, 4 listopada 2012. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku.
- ↑ Podsumowanie roku 2012. Zmarli 2012. „Góra Przemienienia”. Nr 54 (493), s. 12, 6 stycznia 2013. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku.
- ↑ W 150-lecie Sanockiej Fabryki Autobusów „Autosan”. „Nowiny”. Nr 106, s. 5, 31 maja 1982.
- ↑ Odznaczenia państwowe i regionalne dla pracowników SFA. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 3 (237), s. 1, 10–20 czerwca 1982.
- ↑ Stachowicz 2008 ↓, s. 218.
- ↑ Stachowicz 2008 ↓, s. 288.
Bibliografia
- Ryszard Błażewicz. Zasłużony dla Sanoka. Romuald Bobrzak. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 12, s. 5, 20–30 kwietnia 1980.
- Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków zwyczajnych B Bilanów-Bogdanowicz 1963-1986, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 51). s. 1-204.
- Władysław Stachowicz. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 131-320, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.