W tym artykule dokładnie zbadamy temat Słuchowisko i przeanalizujemy jego różne aspekty z krytycznej i obiektywnej perspektywy. Słuchowisko to temat, który wywołał duże zainteresowanie i debatę we współczesnym społeczeństwie i ważne jest, aby dokładnie go zbadać, aby zrozumieć jego wpływ na nasze codzienne życie. W tym artykule zajmiemy się różnymi punktami widzenia i opiniami na temat Słuchowisko, oferując kompleksowy i zrównoważony pogląd, który pozwoli czytelnikowi wyrobić sobie własną opinię na ten temat. Od jego początków po przyszłe implikacje, zagłębimy się we wszystkie niuanse Słuchowisko, aby zapewnić pełny przegląd tego, tak aktualnego dzisiaj tematu.
Słuchowisko (rzadziej radiosłuchowisko lub dźwiękowisko) – podstawowa artystyczna, literacka forma, której tworzywem jest wyłącznie dźwięk: głos ludzki, efekty akustyczne i muzyka. Tradycyjnie teksty słuchowisk miały postać zbliżoną do dramatu teatralnego, obecnie, poprzez wprowadzenie narratora, pojawiają się również formy epickie.
Za Witoldem Hulewiczem (1935) słuchowisko nazywane jest też teatrem wyobraźni.
Do historii przeszło nadane 30 października 1938 roku słuchowisko Wojna światów stacji CBS. Wyreżyserowana przez Orsona Wellesa adaptacja opowiadania H.G. Wellsa została potraktowana przez radiosłuchaczy jako faktoid.
Słuchowisko (dramat radiowy) bywa mylone z innymi gatunkami radiowymi, m.in. z dziennikarskim – reportażem radiowym, a także ze scenariuszem słuchowiska tworzonym na podstawie dramatu radiowego.
Słuchowiskiem oryginalnym nazywamy utwór dramaturgiczny napisany specjalnie dla radia (na scenę radiową). Szczególną kategorią słuchowiska radiowego jest słuchowisko ciągłe (cykliczne), najczęściej powieść radiowa nadawana co kilka dni lub co tydzień w długim okresie. Do słuchowisk należą także adaptacje innych utworów literackich – dramatów teatralnych, powieści, opowiadań, a nawet poezji.
Do głównych środków wyrazu słuchowiska należą:
Słuchowisko jest nagrywane w studiu dźwiękowym przez zespół, w którego skład wchodzą: reżyser, aktorzy, realizator akustyczny (twórca oprawy dźwiękowej) i nierzadko kompozytor.
W Polsce słuchowiska produkowane są głównie przez Polskie Radio, emitowane zwłaszcza w Programie 2, rzadziej w Programie 1 i Programie 3. Od 1988 roku Zespół Artystyczny Teatru Polskiego Radia przyznaje corocznie Wielki Splendor − nagrodę honorującą aktorów-wykonawców słuchowisk radiowych oraz, okazjonalnie, całokształt dorobku twórczego w dziedzinie reżyserii, pisarstwa radiowego lub kompozycji muzycznej. Od 24 listopada 2008 słuchowiska zaczął także nadawać jako pierwszy wśród rozgłośni komercyjnych Teatr Radia TOK FM. Słuchowisko bywa jednak nagrywane również przez firmy fonograficzne lub podobne zakłady na płytach i taśmach niezależnie od radia i do innych celów, choć zwykle z wykorzystaniem radiowej bazy technicznej i przy udziale fachowych pracowników radia (słuchowiska dla dzieci, dla niewidomych, edukacyjne, studyjne – studenckie na uniwersyteckich wydziałach polonistyki, w szkołach filmowych i medialnych itp.). Wraz z rozwojem popularności audiobooków, pojawiły się też dźwiękowe adaptacje powieści i komiksów, czytane z podziałem na role i narratora oraz podobną do filmowej, realistyczną warstwą dźwiękową.[potrzebny przypis]
Pierwszym polskim słuchowiskiem była nadana na żywo 29 listopada 1925 w Warszawie adaptacja dramatu Stanisława Wyspiańskiego Warszawianka, przygotowana przez Alojzego Kaszyna dla uczczenia rocznicy Nocy Listopadowej, a pierwszym napisanym specjalnie dla radia i nadanym 17 maja 1928 słuchowiskiem oryginalnym – Witolda Hulewicza Pogrzeb Kiejstuta.