Satyra

W tym artykule szczegółowo zbadamy Satyra, temat, który w ostatnich latach wywołał duże zainteresowanie i debatę. Od początków po dzisiejsze znaczenie Satyra przykuwał uwagę różnych warstw społeczeństwa. Poprzez wyczerpującą analizę zbadamy różne krawędzie tworzące Satyra, a także ich implikacje w różnych kontekstach. Ponadto podkreślimy ewolucję Satyra w czasie, podkreślając jego wpływ w różnych obszarach i wpływ na podejmowanie decyzji. Ważąc różne punkty widzenia na temat Satyra, staramy się zapewnić wszechstronną perspektywę, która wzbogaca zrozumienie tego tak istotnego dzisiaj tematu.

E satyra Le l’epistole di Q. Orazio Flacco, wydrukowane w 1814 roku
Argument kontra pałka – rysunek satyryczny przedstawiający kongresmena Prestona Brooksa brutalnie atakującego senatora Charlesa Sumnera (22 maja 1856); jeden z wcześniejszych przykładów przemocy parlamentarnej w USA.

Satyra (z łac. satura)gatunek literacki lub publicystyczny, który ośmiesza i piętnuje ukazywane w niej zjawiska, obyczaje, politykę, grupy lub stosunki społeczne. Prezentuje świat poprzez komiczne wyolbrzymienie, ale nie proponuje żadnych rozwiązań pozytywnych. Cechą charakterystyczną satyry jest karykaturalne ukazanie postaci. Istotą satyry jest krytyczna postawa autora wobec rzeczywistości, ukazywanie jej w krzywym zwierciadle. Satyra łączy w sobie epikę, lirykę i dramat (także inne formy wypowiedzi) wywodzące się ze starożytności (pisał je m.in. Horacy).

Podział satyr

Ze względu na budowę:

Ze względu na treść:

  • filozoficzna
  • literacka
  • polityczna
  • społeczno-obyczajowa
  • romantyczna

Współczesne satyry polityczne

Satyra polityczna wywołuje niekiedy ostre kontrowersje. W przypadku satyry dotyczącej głów państw czasami dochodzi do protestów, wysyłania not dyplomatycznych i domagania się reakcji rządu za karalną obrazę. Przykłady to:

Zobacz też

Przypisy

  1. satura
  2. Jacek Baluch, Piotr Gierowski: Czesko-polski słownik terminów literackich. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 340. ISBN 978-83-233-4066-9.
  3. Julian Maślanka (red.), Encyklopedia wiedzy o prasie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1976, s. 218.