Dziś temat Sejm Litwy Środkowej ma ogromne znaczenie i interesuje szerokie spektrum społeczeństwa. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na codzienne życie ludzi, Sejm Litwy Środkowej wywołał debatę i refleksję w różnych obszarach. Wkraczając w XXI wiek, nie możemy ignorować znaczenia Sejm Litwy Środkowej i jego złożonego związku z innymi aspektami współczesnego życia. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia do Sejm Litwy Środkowej, analizując jego znaczenie, implikacje i możliwe wyzwania. Mamy nadzieję, że dzięki szczegółowej analizie odkryjemy nowe pomysły i perspektywy, które pomogą nam lepiej zrozumieć rolę, jaką Sejm Litwy Środkowej odgrywa w dzisiejszym świecie.
Sejm Litwy Środkowej (także Sejm Wileński, Sejm Orzekający) – sejm wybrany w wyborach 8 stycznia 1922 roku, obradował od 1 lutego do 1 marca. Składał się z 106 członków.
Sejm rozpoczął swoje prace 1 lutego 1922 roku. Obradom przewodził początkowo bp. Karol Hryniewiecki jako marszałek senior, następnego dnia zastąpił go w tej roli Jan Falewicz z Zespołu Stronnictw i Ugrupowań Narodowych.
Na pierwszym posiedzeniu uchwalono regulamin sejmowy, który regulował m.in. stosunki władzy ustawodawczej z Tymczasową Komisją Rządzącą.
Ostatecznie marszałkiem izby wybrano Antoniego Łokuciewskiego z Klubu Rad Ludowych, jego zastępcami zostali Zygmunt Fedorowicz z ZSiUN, Bronisław Krzyżanowski z PSL oraz Józef Małowieski z Rad Ludowych.
Wybrano również sześciu sekretarzy.
Dekretem z 30 stycznia 1922 roku posłom zapewniono nietykalność, powołano straż marszałkowską, na czele której stanął Józef Bohdanowicz.
Przy sejmie funkcjonowało Biuro Prasowe (od 1 lutego do 1 kwietnia 1922), które wydało w ciągu miesiąca działalności izby 808 komunikatów.
Ogółem sejm zebrał się 15 razy, ostatnie posiedzenie odbyło się 1 marca 1922 roku.
Na swoim 10 posiedzeniu w dniu 20 lutego 1922 Sejm przyjął tzw. Uchwałę w przedmiocie przynależności państwowej Ziemi Wileńskiej. Ostatecznie za wnioskiem o przyłączenie regionu do Polski głosowało 96 posłów, 6 reprezentujących PPS wstrzymało się od głosu. 10 wstrzymało się od głosu. W trakcie głosowań przepadły wnioski o nadanie obszarowi autonomii politycznej i kulturalnej.
W pkt. 4 uchwały zapisano: "Ziemia Wileńska stanowi bez warunków i zastrzeżeń nierozerwalną część Rzeczypospolitej Polskiej".
2 marca 1922 do Warszawy przybyła delegacja Sejmu Wileńskiego składająca się z 20 posłów (wybranych proporcjonalnie do pozycji politycznej klubów). Brak zgody tej delegacji na wprowadzenie zmian do uchwały o włączeniu Wilna do Polski, gdzie rząd chciał wprowadzić na Wileńszczyźnie autonomię, taką jak na Śląsku, doprowadził do kryzysu politycznego zakończonego 5 marca dymisją rządu premiera Ponikowskiego.
25 marca 1922 roku marszałek Łokuciewski dokonał rozwiązania sejmu wileńskiego, przekazując jego kompetencje Sejmowi RP w Warszawie. Aż do listopada 1922 roku Wileńszczyzna była reprezentowana przez 20 posłów wybranych z grona b. członków sejmu Litwy Środkowej.