Stratygrafia

W tym artykule szczegółowo omówimy Stratygrafia, temat, który w ostatnim czasie przyciągnął uwagę i zainteresowanie wielu osób. Od wpływu na społeczeństwo po znaczenie w różnych dziedzinach nauki, Stratygrafia był przedmiotem debaty i dyskusji w szerokim zakresie kontekstów. Poprzez wyczerpującą analizę będziemy starali się zagłębić w wiele aspektów Stratygrafia, oferując wszechstronną perspektywę, która pozwoli czytelnikowi lepiej zrozumieć jego znaczenie i implikacje. Od jego początków po możliwe przyszłe implikacje, w tym artykule przyjrzymy się Stratygrafia z różnych perspektyw, aby zapewnić pełny i wzbogacający przegląd tego fascynującego tematu.

Warstwa w Salta (Argentyna).
Strona z monografii Williama Smitha

Stratygrafia – dział geologii historycznej zajmujący się ustalaniem wieku i przyczyn rozmieszczenia skał w skorupie ziemskiej.

Twórcą podstawowych praw stratygrafii był duński geolog Nicolaus Steno. Natomiast twórcą biostratygrafii był angielski inżynier William Smith, który w 1795 roku odkrył podczas budowy kanałów, że w warstwach skalnych są obecne charakterystyczne dla nich skamieniałości, które pozwalają te warstwy identyfikować i określać ich wiek geologiczny. Stratygrafia przyczyniła się m.in. do rozwoju badań paleontologicznych. Dopiero jednak odkrycie zjawiska promieniotwórczości i wykorzystanie izotopów promieniotwórczych umożliwiło wyznaczenie wieku bezwzględnego skał w latach.

Do podstawowych metod wykorzystywanych przez stratygrafię należą:

Prowadzone w drugiej połowie dwudziestego wieku geofizyczne badania sejsmiczne doprowadziły do narodzin stratygrafii sejsmicznej, a następnie stratygrafii sekwencji.

Zobacz też

Przypisy

  1. stratygrafia, Encyklopedia PWN .
  2. Polskie zasady stratygrafii. G. Racki, M. Narkiewicz (red.), 2006
  3. Marks L., Ber A., Lindner L. (red.), 2014. Zasady polskiej klasyfikacji i terminologii stratygraficznej czwartorzędu. Komitet Badań Czwartorzędu PAN, Warszawa.

Bibliografia

  • Polskie zasady stratygrafii. Grzegorz Racki (red.), Marek Narkiewicz (red.), Warszawa: Państwowy Instytut Geologiczny, 2006, ISBN 83-7372-914-3, OCLC 169912508.