Taniec pytona
W tym artykule Taniec pytona zostanie omówiony z różnych perspektyw, w celu zagłębienia się w jego znaczenie, częstość występowania i znaczenie dzisiaj. W związku z tym przeanalizowane zostaną różne aspekty związane z Taniec pytona, koncentrując się na jego ewolucji w czasie, jego wpływie na społeczeństwo i jego wpływie w różnych obszarach. Podobnie zostaną zaprezentowane odpowiednie dane, badania i refleksje, które pozwolą czytelnikowi uzyskać wszechstronną i wzbogacającą wizję na temat Taniec pytona. Od jego początków po obecną sytuację, poprzez jego implikacje w sferze kulturalnej, społecznej, politycznej i ekonomicznej, ten artykuł ma na celu rzucić światło na Taniec pytona i stworzyć przestrzeń do refleksji i debaty wokół tego jakże transcendentnego tematu.
Taniec Pytona (Venda Domba Dance) – część procesu inicjacji wśród dziewcząt z plemienia Venda w Afryce Południowej.
Obrzędy inicjacyjne, które mają na celu przygotowanie dziewcząt do wejścia w dorosłe życie, rozpoczynają się właściwie po pierwszej menstruacji. U niektórych ludów istniały instytucje zwane szkołami inicjacji. Jedną z najbardziej znanych jest domba plemienia Venda z Afryki Południowej. W czasie szkolenia, które trwa trzy miesiące, nowicjuszki poznają tajniki życia małżeńskiego, ciąży, narodzin dziecka i obowiązków związanych z macierzyństwem[1].
Pochodzenie
Kultura ludu Venda oparta jest na mistycznym systemie wierzeń. Woda odgrywa w nim główną rolę, gdyż uważa się jeziora i rzeki za święte. Jezioro Funadzi (Fundudzi) zamieszkuje pyton – bóstwo płodności. Jak głosi legenda, aby sprawdzić czy zapowiada się urodzajny rok, na wiosnę składa się duchom ofiarę z piwa. Jeśli piwo wylane z dużego dzbana zmiesza się z wodą jeziora, to dobry znak. W przeciwnym razie należy podjąć inne kroki, aby zjednać sobie przychylność duchów.
Zgodnie z tradycją ludu Venda wąż płodności żyje w łonie kobiety. Jest to oddzielny organ, znajdujący się w pobliżu żołądka, odpowiedzialny za reprodukcję, siłę i intelekt. Z tego powodu Taniec Pytona przez wieki stanowił istotną część procesu inicjacji wśród dziewcząt[2].
Przebieg
Odbywa się co trzy do pięciu lat, zazwyczaj w zimie. Tańczą rano i wieczorem w rytm uderzeń bębna (ngoma), na którym grają zamężne kobiety i przy śpiewanych, delikatnych zawodzeniach. Słowa pieśni wyjawiają największe miłosne sekrety. Tańczą jedna za drugą w długim szeregu (deu), trzymając się za łokcie. Poruszają się powoli, zgodnie z ruchem wskazówek zegara po obwodzie placu, kołysząc się rytmicznie, naśladując w ten sposób ruchy olbrzymiego węża, który krąży wokół ogniska. Płonie ono nieprzerwanie dzień i noc. Czerwone płomienie symbolizują krew menstruacyjną, białe męskie nasienie, a czarne węgle oznaczają niepłodną kobietę. W czasie tańca mężczyźni przyglądają się tancerkom, aby upatrzyć sobie kandydatkę na żonę. Na koniec dziewczęta zatrzymują się i pochylają w kierunku środka koła. Taniec trwa wiele godzin i po jego zakończeniu są one bardzo zmęczone.
Zwyczajowo tancerki ubrane były wyłącznie w skórzany pas i krótki skórzany fartuszek. Obecnie są one najczęściej uszyte z kawałka kolorowej bawełny, a skórzany pasek zdobią barwne koraliki. Tancerki mają ogolone głowy, co symbolizuje ponowne narodziny, przemianę dziewczyny w dorosłą kobietę[3].
Linki zewnętrzne
Przypisy
- ↑ The Domba Traditional Dance of Magical Venda in South Africa , Nomad Africa Magazine | Celebrating the world's richest continent, 1 października 2018 (ang.).
- ↑ Bridget. Hilton-Barber, Weekends with legends, wyd. 1st ed, Claremont : Spearhead, 2001, s. 24-25, ISBN 0-86486-471-X, OCLC 47695701 .
- ↑ Sidra Farooq, Exploration into African Cosmology and Dance .
Bibliografia
- Jolanta Koziorowska, Kontynenty. Obyczaje i Kultura. Afryka, Wyd. Publicat SA, 2005, s. 80, ISBN 83-2450-207-6.