Władysław Trzciński
W dzisiejszym świecie Władysław Trzciński stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, wpływ w sferze kulturalnej, znaczenie w historii czy znaczenie w rozwoju osobistym, Władysław Trzciński zdołał przyciągnąć uwagę milionów osób na całym świecie. W miarę dalszej eksploracji tego tematu wkraczamy we wszechświat różnorodnych możliwości i perspektyw, które zachęcają nas do refleksji, kwestionowania i dyskusji na temat Władysław Trzciński. W tym artykule postaramy się zagłębić w różne aspekty, które sprawiają, że Władysław Trzciński jest dziś tak istotnym tematem, a także zbadamy jego wpływ na różne obszary życia codziennego.
 komandor porucznik
| |
| Data urodzenia |
24 września 1909 |
|---|---|
| Data śmierci |
24 czerwca 1998 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1931−1952 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Władysław Trzciński (ur. 24 września 1909, zm. 24 czerwca 1998) − polski oficer marynarki, komandor porucznik, uczestnik obrony Wybrzeża we wrześniu 1939 roku, jeden z organizatorów struktur Marynarki Wojennej w powojennej Polsce.
Władysław Trzciński ukończył Szkołę Podchorążych Marynarki Wojennej w 1931 roku. Przez kolejne cztery lata służył na kontrtorpedowcu „Wicher”, transportowcu „Wilia” i okręcie szkolnym „Mazur” oraz jako adiutant dowódcy Obrony Wybrzeża, komandora Stefana Frankowskiego. W 1935 roku został dowódcą Oddziału Artylerii Nadbrzeżnej. Stracił rękę po postrzeleniu w łokieć podczas ćwiczeń, pozostał jednak w czynnej służbie, w komendzie Portu Wojennego w Gdyni. W kampanii wrześniowej brał udział w obronie Kępy Oksywskiej. 19 września 1939 roku trafił do niewoli niemieckiej, z której został, jako inwalida, zwolniony w lutym 1940 roku.
Pod koniec 1944 roku zgłosił się do 1. Samodzielnego Morskiego Batalionu Zapasowego, gdzie został zastępcą dowódcy do spraw morskich. W 1946 roku był członkiem polskiej misji morskiej w Moskwie, prowadząc rozmowy o dzierżawie radzieckich okrętów dla tworzącej się Marynarki Wojennej. Do przejścia w stan spoczynku 31 stycznia 1952 roku pełnił obowiązki szefa uzbrojenia Portu Marynarki Wojennej w Gdyni. Jako cywil pracował później w Polskim Ratownictwie Okrętowym.
Był odznaczony między innymi Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Bibliografia
- Kadry morskie Rzeczypospolitej. Tom II: Polska Marynarka Wojenna. Cz. 1: Korpus Oficerów 1918−1947, Jan Kazimierz Sawicki (red.), Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Gdynia: Wyższa Szkoła Morska, 1996, ISBN 83-86703-50-4, OCLC 749437567.