Włoskie Lotnicze Siły Współwalczące
W tym artykule zagłębimy się w Włoskie Lotnicze Siły Współwalczące, temat będący przedmiotem zainteresowania i debaty od dłuższego czasu. Włoskie Lotnicze Siły Współwalczące to temat, który przyciągnął uwagę naukowców, ekspertów i ogółu społeczeństwa, generując szereg sprzecznych opinii i różnorodnych stanowisk. Przez lata Włoskie Lotnicze Siły Współwalczące był przedmiotem badań w różnych dziedzinach wiedzy, co wzbogaciło debatę na ten temat. W tym artykule postaramy się rzucić światło na Włoskie Lotnicze Siły Współwalczące, badając jego różne wymiary i perspektywy, aby osiągnąć głębsze zrozumienie jego znaczenia i znaczenia dzisiaj.
Włoskie Lotnicze Siły Współwalczące (wł. Aviazione Cobelligerante Italiana – ACI, ang. Italian Co-Belligerent Air Force) – włoskie jednostki lotnicze zorganizowane w 1943 roku do wspólnej walki z u boku aliantów przeciwko Niemcom.
Po zawarciu w dniu 8 września 1943 roku przez włoski rząd marszałka Pietra Badoglia rozejmu z aliantami wszystkie samoloty Regia Aeronautica otrzymały rozkaz przelotu na lotniska zajęte przez Sprzymierzonych i oddania się do niewoli. Zdołało to uczynić tylko 203 samoloty różnych typów, poza tym około 250 przejęli alianci na zajętych przez siebie lotniskach. Tylko połowa z nich nadawała się do czynnej służby. Jeszcze we wrześniu 1943 roku rozpoczęto rozmowy mające na celu organizację RA jako sojuszniczych sił zbrojnych. Uzgodniono także sposób oznakowania włoskich samolotów: czerwono-biało-zielone kręgi na obu stronach skrzydeł i kadłuba, zmieniające dawne oznakowania faszystowskie. Po formalnym wypowiedzeniu przez Włochy wojny III Rzeszy (13 października 1943 roku) rozpoczęła się nowa służba bojowa ACI.
Pod koniec 1943 roku Aviazione Cobelligerante Italiana posiadała w zorganizowanych jednostkach 281 samolotów w ramach trzech specjalności lotniczych: myśliwców, bombowo–transportowej oraz lotnictwa morskiego. W miarę wykruszania się sprzętu produkcji włoskiej, alianci przekazywali nowym sojusznikom swoje samoloty, m.in.: myśliwce Supermarine Spitfire i Bell P-39 Airacobra i bombowce Martin Baltimore.
Główny wysiłek bojowy ACI skierowany został na Bałkany, aby uniknąć sytuacji bratobójczej walki pomiędzy pilotami włoskimi walczącymi u boku Aliantów i w siłach lotniczych RSI. Jednostki włoskie wspomagały partyzantów Tity, dostarczały im zaopatrzenie, atakowały siły niemieckie w Jugosławii i Albanii. Ostatni lot bojowy samolotów Regia Aeronautica w czasie II wojny światowej miał miejsce 5 maja 1945 roku nad Zagrzebiem. Ogółem piloci włoscy walczący po stronie Aliantów wykonali w ciągu 18 miesięcy ponad 11 000 lotów, głównie transportowych, eskortowych i rozpoznawczych.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Wiesław Bączkowski, Włoskie samoloty wojskowe 1936 – 1945, Warszawa: „Lampart”, 1999, ISBN 83-86776-49-8, ISBN 83-86776-00-5, OCLC 751529809.
Bibliografia
- Wiesław Bączkowski, Włoskie samoloty wojskowe 1936–1945, Warszawa: „Lampart”, 1999, ISBN 83-86776-49-8, ISBN 83-86776-00-5, OCLC 751529809.
- (ang.) ww2wings.com (dostęp 23 marca 2009)