Wesoła Lwowska Fala
W dzisiejszym świecie Wesoła Lwowska Fala stał się bardzo istotnym tematem dla milionów ludzi na całym świecie. Zainteresowanie Wesoła Lwowska Fala znacznie wzrosło w ostatnich latach, dzięki jego bezpośredniemu wpływowi na codzienne życie ludzi. Niezależnie od tego, czy jest to poziom społeczny, polityczny, gospodarczy czy osobisty, Wesoła Lwowska Fala przykuł uwagę zarówno ekspertów, liderów, jak i zwykłych obywateli. Jest oczywiste, że Wesoła Lwowska Fala wywołał intensywną i pełną pasji debatę, w której występują podzielone opinie i zdecydowane stanowiska. W tym artykule dogłębnie zgłębimy temat Wesoła Lwowska Fala, analizując różne perspektywy, badania i świadectwa, które pozwolą nam lepiej zrozumieć jego znaczenie i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
Wesoła Lwowska Fala – audycja Polskiego Radia Lwów.
Historia
Pomysłodawcą i głównym organizatorem był Wiktor Budzyński, który tworzył formy sceniczne i audycje, z których finalnie wykształciła się Wesoła Lwowska Fala.
Bazą dla późniejszej audycji były amatorskie teatrzyki akademickie we Lwowie:
- „Wesoły Ul” oraz „Nasze Oczko” (1928–1930), który działał początkowo w celu finansowego zasilenia kas Bratniej Pomocy, wspomagającej materialnie studentów. Wystawiana przez formację w sali Kasyna i Koła Literacko-Artystycznego rewia Randka pod Wiedeńską cieszyła się ogromną popularnością i rozsławiło teatrzyk
- dwa teatrzyki założone przez żydowską młodzież akademicką: „Złoty Pieprzyk” i „Różowy Monokl”, w których wystawiano programy Emanuela Schlechtera, bardzo popularnego twórcy wielu piosenkarskich przebojów, z piosenkami skomponowanymi przez Alfreda Schūtza (późniejszego twórcę Czerwonych maków na Monte Cassino).
Bezpośrednimi pierwowzorami radiowymi były kolejno: próbne audycje rozrywkowe emitowane na falach Polskiego Radia Lwów w 1931 i do lipca 1932, potem program nadany pod koniec lata 1932 z restauracji „Pohulanka”, a następnie wyemitowana premierowo 23 października 1932 audycja pt. Wesoła Niedziela, która jako całopopołudniowe pasmo pojawiała się co trzy tygodnie. W dalszym toku rozwoju Wesoła Niedziela została przekształcona w Wesołą Lwowską Falą, która była emitowana od 16 lipca 1933 do 1938, stając się najpopularniejszym programem radiowym II RP.
Z okazji setnej audycji w 1935 została wydana odznaka pamiątkowa. Według szacunków audycję słuchało każdorazowo ok. 6 mln słuchaczy (1/6 mieszkańców Polski) i jednocześnie ok. 50% populacji miejskiej.
Wesoła Lwowska Fala dawała również występy w innych polskich miastach poza Lwowem.
Od 1938 program funkcjonował pod nazwą „Tajoj”. Historię audycji w II Rzeczypospolitej zakończył wybuch II wojny światowej. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 członkowie zespołu przekroczyli granicę polsko-rumuńską. Pod koniec 1939 w Rumunii była emitowana Wojenna Lwowska Fala. Później twórcy audycji dotarli do Francji. Zmobilizowani do Polskich Sił Zbrojnych przeszli szlak bojowy z wojskiem polskim na Zachodzie – przez Francję, Wielką Brytanię, Włochy. W latach 1940–1946 na obszarze Francji, następnie Szkocji i Anglii była tworzona Czołówka Teatralna Wojska Polskiego.
Po wojnie zespół przestał istnieć. Większość jego członków pozostała na uchodźstwie. Za pośrednią kontynuację audycji był uważany program pt. Podwieczorek przy mikrofonie, emitowany na antenie Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa w latach 1952–1963, a później audycje na falach sekcji polskiej BBC.
Ludzie
Autorem większości tekstów Wesołej Lwowskiej Fali był Wiktor Budzyński. Występowali w niej, rozśmieszając słuchaczy swoimi dialogami:
- Szczepcio (Kazimierz Wajda) i Tońcio (Henryk Vogelfänger) – posługujący się lwowskim bałakiem duet lwowskich batiarów
- Aprikosenkranz i Untenbaum (Mieczysław Monderer i Adolf Fleischer) – parodiujący język żydowski; od 1939 do 1948 rolę Aprikosenkranza odgrywał Stanisław Wasiuczyński
- c.k. radca Strońć (Wilhelm Korabiowski)
- Marcelko, syn radcy (Ada Sadowska)
- ciotka Bańdziuchowa (Teodozja Lisiewicz)
- śpiewaczka i parodystka Włada Majewska
- aktor, parodysta i imitator Józef Wieszczek
- Mira Grelichowska
- Stanisław Wasiuczyński
- Stanisław Czerny
- Alfred Kowalski
- Czesław Halski
- Ludwik Bojczuk
- Zbigniew Lipczyński (współpracownik z lat 1934–1937)
Przypisy
- ↑ a b c d e Stefan Legeżyński. Wesoła Lwowska Fala. „Biuletyn”. Nr 23, s. 80, Grudzień 1972. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Wiadomości o Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. 30-ta rocznica. „Biuletyn”. Nr 2 (3), s. 59, Listopada 1962. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Staszek „Estecz”. List do przyjaciela. Wspomnienie o śp. Wiktorze Budzyńskim. „Biuletyn”. Nr 23, s. 73-74, Grudzień 1972. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Staszek „Estecz”. List do przyjaciela. Wspomnienie o śp. Wiktorze Budzyńskim. „Biuletyn”. Nr 23, s. 74, Grudzień 1972. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Wiktor Budzyński: Prawda o Lwowskiej Fali. lwow.home.pl. .
- ↑ a b Wesoła Lwowska Fala www.polskieradio.pl
- ↑ Odznaka honorowa Koła Lwowian. „Biuletyn”. Nr 19-20, s. 114, Lipiec 1971. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Anna Milewska-Młynik. Losy Teodozji Lisiewicz – słynnej Ciotki Bańdziuchowej z „Wesołej Lwowskiej Fali”. „Zesłaniec”. Nr 65, s. 27, 2015. Rada Naukowa Związku Sybiraków.
- ↑ Kronika. „Wesoła Lwowska Fala” w Bydgoszczy. „Dziennik Bydgoski”. Nr 301, s. 8, 29 grudnia 1936.
- ↑ Wesoła Lwowska Fala na Sylwestrze w Filharmonii. „Kurier Warszawski”. Nr 368, s. 1, 31 grudnia 1936.
- ↑ Baciar na wygnaniu. historia.uwazamrze.pl. . Historia, Uważam Rze (15.03.2015)
- ↑ O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. „Biuletyn”. Nr 37, s. 37, Grudzień 1979. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ bwl. Z ekranu. „Będzie lepiej”. „Gazeta Lwowska”. Nr 299, s. 5, 23 kwietnia 1936.
- ↑ Wiadomości bieżące. Powtórzenie pożegnalnego występu „radcy Strońcia”. „Gazeta Lwowska”. Nr 28, s. 2, 6 lutego 1938.
- ↑ Leopold Kielanowski. Pożegnanie Witolda Budzyńskiego. „Na Antenie”. Nr 111, s. 19, 1972.
- ↑ Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 1 (4), s. 75, Maj 1963. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Stanisław Wasiuczyński (1906-1995) na stronach kwartalnika Cracovia Leopolis (2/1996)
- ↑ Kronika miejska. Zgon śp. A. Kowalskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, nr 54 z 6 marca 1936.
- ↑ Kronika miejska. Nowy speaker rozgłośni lwowskiej. „Gazeta Lwowska”, 1936, nr 51, str. 2, Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa
- ↑ Henryk Vogelfänger. Żałobny rejestr lwowski. „Biuletyn”. Nr 24, s. 101-102, Czerwiec 1973. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ O lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. „Biuletyn”. Nr 33, s. 67, Grudzień 1977. Koło Lwowian w Londynie.