W dzisiejszym artykule zajmiemy się Wielki zespół mieszkaniowy, bardzo istotnym tematem, który w ostatnim czasie przykuł uwagę zarówno opinii publicznej, jak i ekspertów. Wielki zespół mieszkaniowy okazał się różnorodnym i multidyscyplinarnym punktem zainteresowania, mającym konsekwencje od zdrowia i nauki, po politykę i kulturę popularną. Poprzez wszechstronną analizę zbadamy różne aspekty Wielki zespół mieszkaniowy, jego potencjalne skutki i ewolucję w czasie. Zbierając aktualne i wiarygodne informacje, staramy się zaoferować pełną i wzbogacającą wizję tego tematu, która niewątpliwie wywoła refleksje i debaty w różnych obszarach.
Ten artykuł należy dopracować |
Wielki zespół mieszkaniowy (w skrócie wzm, zespół mieszkaniowy z fr. grand ensemble; pot. blokowisko) – forma urbanistyczna, w której na małej przestrzeni znajduje się duże skupisko bloków mieszkalnych bez innych budynków mieszkalnych, a liczba mieszkańców wynosi od kilku do kilkudziesięciu tysięcy.
Zespoły mieszkaniowe pojawiły się po raz pierwszy we Francji. Pierwszym było osiedle Sarcelles pod Paryżem, którego budowę rozpoczęto w 1954. Tego typu formy urbanistyczne stały się powszechne w drugiej połowie XX wieku, szczególnie w państwach, gdzie proces urbanizacji rozpoczął się z opóźnieniem i rozwijał się w sposób gwałtowny. Budowa wzm podyktowana była zapotrzebowaniem intensywnie rozwijającego się przemysłu na siłę roboczą. Skutkiem tego powstawały osiedla tanich mieszkań, najpierw w 4- lub 5-kondygnacyjnych, a następnie 11-kondygnacyjnych blokach.
Cechy te były typowe dla zespołów mieszkaniowych w Polsce przede wszystkim w latach 70. i 80. XX wieku, gdy powstawały one praktycznie we wszystkich większych miastach. Obecnie wraz ze spadkiem rozwoju zespołów mieszkaniowych w Polsce zaobserwować można, że nastąpiła dekoncentracja handlu oraz udogodnienia w komunikacji miejskiej. Przyczyniło się do tego odejście od budowy wielkich bloków w kierunku budowy osiedli szeregowców, mniejszych domów przeznaczonych do zamieszkania przez kilka rodzin.