W dzisiejszym świecie Złoto dezerterów stał się podstawowym elementem wpływającym na różne aspekty naszego codziennego życia. Niezależnie od tego, czy jest to poziom osobisty, zawodowy czy społeczny, nie można niedoceniać znaczenia Złoto dezerterów. Od wpływu na zdrowie i dobre samopoczucie po wpływ na gospodarkę i środowisko, Złoto dezerterów odgrywa kluczową rolę w naszym sposobie życia i interakcji z otaczającym nas światem. Dlatego ważne jest, aby w pełni zrozumieć wszystkie aspekty związane z Złoto dezerterów, aby podejmować świadome decyzje i budować zrównoważoną i dostatnią przyszłość. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty Złoto dezerterów i jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie.
Gatunek |
komedia wojenna |
---|---|
Rok produkcji |
1998 |
Data premiery |
4 grudnia 1998 |
Kraj produkcji | |
Język |
polski |
Czas trwania |
117 min |
Reżyseria | |
Scenariusz | |
Główne role |
Marek Kondrat |
Muzyka | |
Zdjęcia | |
Scenografia | |
Kostiumy | |
Montaż | |
Produkcja | |
Dystrybucja | |
Poprzednik |
C.K. Dezerterzy (1986) |
Złoto dezerterów – polska komedia wojenna z 1998 roku w reżyserii Janusza Majewskiego, będąca kontynuacją filmu C.K. Dezerterzy (1986).
Zdjęcia trwały od 25 marca do czerwca 1998 roku. Kręcono je w Warszawie, Krakowie, Nieborowie i Leśniakowiźnie.
Akcja rozpoczyna się w willi na warszawskim Żoliborzu jesienią 1942 roku. Trwa konspiracyjne spotkanie żołnierzy armii podziemnej: majora Jeremiego (Jan Englert), rotmistrza Leliwy (Leonard Pietraszak), porucznika Lotki (Piotr Machalica) i najmłodszego z nich wszystkich – podporucznika Peta (Artur Żmijewski). Rotmistrz informuje zebranych, że dowództwo powołało oddział do zadań specjalnych o kryptonimie Litzmanstadt. Dowódcą oddziału został mianowany major Jeremi, tym samym pozostali są od tej pory jego podwładnymi. Od niego dowiadują się o planowanej transakcji zakupu dużej ilości broni i amunicji. Towar ten oferuje oficer sztabu dywizji włoskiej, która po wycofaniu się z frontu wschodniego będzie przejściowo stacjonować na terenach polskich.
1999: