Temat Zahoczewie jest tematem obecnym w całej historii ludzkości. Od czasów starożytnych Zahoczewie był źródłem badań, dyskusji i refleksji. Jego znaczenie przekracza bariery kulturowe, pokoleniowe i geograficzne, obejmując aspekty tak różnorodne, jak filozofia, nauka, polityka, sztuka i życie codzienne. Na przestrzeni wieków Zahoczewie był przedmiotem wielu interpretacji i nabrał różnych znaczeń w zależności od kontekstu, w jakim został sformułowany. W tym artykule zagłębimy się w fascynujący wszechświat Zahoczewie, badając jego różne aspekty i jego dzisiejsze znaczenie.
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2011) | |
Strefa numeracyjna |
13 |
Kod pocztowy | |
Tablice rejestracyjne |
RLS |
SIMC | |
Położenie na mapie gminy Baligród | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego | |
Położenie na mapie powiatu leskiego | |
49°23′11″N 22°16′00″E/49,386389 22,266667 |
Zahoczewie – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie leskim, w gminie Baligród.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krośnieńskiego.
Przez miejscowość przepływa niewielka rzeka Hoczewka, dopływ Sanu.
SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0344544 | Podskała | część wsi |
Wieś powstała przed XV wiekiem. Wraz z Hoczewią była ona własnością przodków Jaczka Rusina, sędziego sanockiego. 14 listopada 1407 Władysław II Jagiełło za zasługi i udział w wyprawach z trzema łucznikami potwierdził własność Jaczka Rusina i jego syna Dymitra. Wieś następnie określana jako prawa wołoskiego, w drugiej połowie XV wieku położona w ziemi sanockiej województwa ruskiego. Od 1435 właścicielem Zahoczewia był Piotr ze Zboisk. Należały do niego również: Wolica, Zboiska, Bełchówka, i Bukowsko. Do roku 1532 wieś stanowiła własność Piotra Herburta, podkomorzego lwowskiego. Około roku 1539 wieś była w posiadaniu Mikołaja Herburta Odnowskiego.
W połowie XIX wieku właścicielem posiadłości tabularnej Zahoczewie byli Rafał Osuchowski i współwłaściciele. Do roku 1939 we wsi znajdował się dwór, którego właścicielem był Roman Witoszyński.
Przed II wojną światową wieś liczyła 700 mieszkańców, a społeczeństwo wielokulturowe współżyło w ze sobą w zgodzie. Liczne były rodziny mieszane pod względem narodowościowym. Ruchy nacjonalistyczne aktywne w czasie poprzedzającym II wojnę światową w europie doprowadziły do uformowania się nacjonalistów ukraińskich, których dążeniem było utworzenie niezależnego państwa ukraińskiego. Powstał OUN-B, której zbrojna formacja UPA dokonywała licznych aktów terroru chcąc skłonić ludność cywilną do opowiedzenia się za utworzeniem państwa ukraińskiego na terenie obecnych Bieszczadów i południa Polski. W 1939 nacjonaliści ukraińscy spalili w Zahoczewiu dom Pawła Olszanickiego oraz Stanisława Lorenca. Żona Stanisława Lorenca spłonęła żywcem w zabudowaniach gospodarskich. Zabili również Antoniego Łopuszańskiego. W czasie wojny i bezpośrednio po wojnie zbrojne oddziały UPA były bardzo aktywne. Dokonywały licznych napadów i pacyfikacji wsi. 1 sierpnia 1945 roku napadły na posterunek milicji mieszczący się w dworze. Dokonywały mordów na współpracujących z nowymi władzami mieszkańcach. Powiesili 12 stycznia 1945 roku Ukraińca Dymitra Gomółkę i Polaka Stefana Barańskiego ] (błędnie w literaturze podawanego jako Borowskiego). Okres II wojny światowej spowodował również liczne straty wśród występującej tutaj mniejszości żydowskiej. W okresie powojennym nastąpiły liczne przesiedlenia ludności narodowości ukraińskiej na tereny obecnej Ukrainy oraz w ramach akcji Wisła na tereny odzyskane. Do wsi w miejsce przesiedlonych przybyli nowi osadnicy.