W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Zgorzel, analizując jego pochodzenie, wpływ na społeczeństwo i jego dzisiejsze znaczenie. Zgorzel jest tematem zainteresowań od wielu lat, a jego znaczenie ewoluowało z biegiem czasu. Dzięki połączeniu badań historycznych i bieżących analiz sprawdzimy, jak Zgorzel wpłynął na różne aspekty życia i jak jest nadal aktualny. Ponadto zajmiemy się różnymi perspektywami i opiniami, które istnieją wokół Zgorzel, w celu zapewnienia kompletnej i wzbogacającej wizji na ten temat. Dołącz do nas w tej podróży pełnej eksploracji i odkrywania Zgorzel!
|
Ten artykuł od 2017-10 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Gangrena | |
Stopa cukrzycowa z poważnym zakażeniem z utratą palców – zgorzel wilgotna w środku. | |
Klasyfikacje | |
ICD-10 |
R02 |
---|
Zgorzel, gangrena – typ martwicy tkanek powodowanej w żywym organizmie przez anaerobowe (beztlenowe) bakterie gnilne z rodzaju Clostridium. Przyczyną gangreny jest obecność ogniska martwicy, dostępnego dla bakterii. Odpowiednie warunki istniejące w ognisku martwicy, takie jak wilgotność, temperatura i brak dostępu tlenu, sprzyjają rozwojowi beztlenowców. Zgorzel powstaje tylko w tych miejscach organizmu, które mają połączenie ze światem zewnętrznym (przez co stają się dostępne dla bakterii), dlatego występuje głównie:
Nazywana także zgorzelą (gangreną) właściwą. Obecna w tkankach z ograniczonymi możliwościami wysychania. Występuje w dwóch odmianach (różnią się one etiologią, obrazem klinicznym i anatomopatologicznym). Odmiany te to:
Ten typ zgorzeli jest wynikiem bakteryjnego zakażenia miazgi zęba. Zakażony ząb jest źródłem odogniskowych (zębopochodnych) zakażeń. Zgorzel może być następstwem martwicy zęba; jego charakterystyczną cechą jest gnilny zapach miazgi po trepanacji komory zęba.
Inaczej zgorzel (gangrena) rzekoma, gdyż nie występuje w tym przypadku gnicie tkanek, ale ich wysuszanie, niezbędne do wystąpienia tego rodzaju zgorzeli. Proces ten nazywa się strupieszeniem, czyli mumifikacją. Początkowo tkanka zmieniona chorobowo ma barwę bladą, następnie w postępującym procesie mumifikacji staje się czarna na skutek odkładania się siarczków żelaza. W jej przypadku może dojść do tzw. samoamputacji na skutek gromadzących się na granicy zgorzeli makrofagów i neutrofilów (fagocytów), przyciąganych przez obecny tu stan zapalny (martwica stymuluje jego powstawanie). Fagocyty te pochłaniają martwą tkankę w tej okolicy.
Występują po 4-5 dniach od przedostania się drobnoustrojów do organizmu; okres też może ulec wydłużeniu. Wokół zainfekowanej rany pojawia się obrzęk, zaczerwienienie, otaczające tkanki po dotyku wydają charakterystyczne trzeszczenie, dookoła rany występują pęcherze wypełnione posokowatym płynem (wysiękiem ropnym o charakterystycznym, odrażającym zapachu gnilnym) oraz gazem.
Zgłaszanie się do chirurga z każdą zanieczyszczoną raną, szczególnie z ranami:
Wczesne oczyszczenie rany oraz usunięcie ciał obcych zmniejsza ryzyko zgorzeli gazowej.
Zgorzele roślinne to nekrozy prowadzące do zamierania całych organów lub dużych powierzchni rośliny. Zgorzel całych roślin we wczesnych stadiach ich rozwoju nosi nazwę zgorzeli siewek. Obumieranie kiełków przed wydostaniem się nad powierzchnię gleby – to zgorzel przedwschodowa. Nekroza korzeni i części podliścieniowej oraz nekroza liści i organów nadziemnych – to zgorzel powschodowa.