ซูเปอร์โนวา SN 1054 | |
---|---|
ข้อมูลสังเกตการณ์ (ต้นยุคอ้างอิง ?) | |
ประเภทซูเปอร์โนวา | ประเภท II |
ประเภทซาก | เนบิวลา |
ดาราจักรถิ่น | ทางช้างเผือก |
กลุ่มดาว | วัว |
ไรต์แอสเซนชัน | 5h 34.5m |
เดคลิเนชัน | +22o 01' |
พิกัดทรงกลมท้องฟ้า | G.184.6-5.8 |
วันที่ค้นำบ | ค.ศ. 1054 |
โชติมาตรปรากฏ (V) | -6 |
ระยะห่าง | 6,500 ปีแสง (2.0 กิโลพาร์เซก) |
ลักษณะทางกายภาพ | |
ดาวฤกษ์ต้นกำเนิด | ไม่ทราบ |
ประเภทดาวฤกษ์ต้นกำเนิด | ไม่ทราบ |
สี (B-V) | ไม่ทราบ |
SN 1054 (ซูเปอร์โนวาปู) เป็นซูเปอร์โนวาที่สามารถมองเห็นได้จากโลกในปี ค.ศ. 1054 ดาวฤกษ์ต้นกำเนิดซูเปอร์โนวาตั้งอยู่ในดาราจักรทางช้างเผือกและห่างจากโลก 6,300 ปีแสง ซึ่งเป็นการระเบิดประเภทแกนกลางยุบตัว
ซากที่เหลือของ SN 1054 เป็นที่รู้จักกันว่าเป็น เนบิวลาปู เนบิวลาปูมีชื่ออื่นว่าเมสสิเยร์ 1 หรือ เอ็ม 1 ซึ่งเป็นวัตถุท้องฟ้าของเมสสิเยร์วัตถุแรกที่ได้รับการบันทึกในปี ค.ศ. 1758
SN 1054 ได้รับการบันทึกโดยนักดาราศาสตร์ชาวเปอร์เซีย/อาหรับ จีน ญี่ปุ่น เกาหลี และอเมริกันพื้นเมืองว่าเป็นวัตถุท้องฟ้าที่สว่างพอที่จะสามารถมองเห็นได้ในเวลากลางวันถึง 23 วันติดต่อกัน และมองเห็นได้ในเวลากลางคืนติดต่อกันถึง 653 คืน นอกจากนี้ ยังมีหลักฐานที่ว่าชาวอเมริกันพื้นเมืองบางเผ่าที่สังเกตและบันทึก SN 1054 ภาพวาดบนภูเขาของเผ่าอนาซาซีในอุทยานประวัติศาสตร์แห่งชาติวัฒนธรรมชาโคอาจแสดงถึงซูเปอร์โนวาดังกล่าว
เทารัส เอกซ์อาร์-1 ได้รับการค้นพบเมื่อ 29 เมษายน ค.ศ. 1963 ที่ J1950 ระบบพิกัดศูนย์สูตร: ไรต์แอสเซนชัน 05h เดคลิเนชัน +22.1° จรวดขนส่งด้านวิทยาศาสตร์แอโรบีได้นำเอาเครื่องนับแบบสัดส่วนที่ผลิตขึ้นโดยทีมจากห้องปฏิบัติการวิจัยกองทัพเรือสหรัฐอเมริกา การทดลองดังกล่าวนับเป็นความพยายามครั้งแรกที่จะตรวจวัดรังสีเอกซ์จากซากซูเปอร์โนวาเนบิวลาปู แหล่งรังสีเอกซ์นี้ได้ชื่อว่าเทารัส เอกซ์อาร์-1 หรือในภายหลังเปลี่ยนชื่อเป็น เทารัส เอกซ์-1 และพลังงานที่เนบิวลาปูปลดปล่อยออกมาในรังสีเอกซ์มากกว่ารังสีที่ปลดปล่อยออกมาในแสงที่มองเห็นได้ถึง 100 เท่า