Rammelsbergmijnen
In dit artikel gaan we Rammelsbergmijnen in detail analyseren, een onderwerp dat de afgelopen jaren aan grote relevantie heeft gewonnen. Rammelsbergmijnen is een concept dat uitgebreid wordt bestudeerd op verschillende gebieden, van psychologie tot economie, inclusief sociologie en politiek. Door de geschiedenis heen is Rammelsbergmijnen het onderwerp geweest van debat en reflectie door experts en academici, maar ook door de publieke opinie in het algemeen. In deze zin is het van het grootste belang om de kennis en het begrip van Rammelsbergmijnen te verdiepen, om een bredere en duidelijkere visie te krijgen op de impact ervan op de samenleving en het dagelijks leven. Via dit artikel stellen we voor om de meerdere dimensies en facetten van Rammelsbergmijnen te verkennen, met als doel het debat te verrijken en kritische reflectie over dit onderwerp te bevorderen.
| Rammelsbergmijnen | ||
|---|---|---|
| Onderdeel van de werelderfgoedinschrijving: Rammelsbergmijnen, historisch centrum van Goslar en hydraulisch watersysteem van de Opper-Harz | ||
| ||
| Land |  Duitsland
| |
| Coördinaten | 51° 53′ NB, 10° 26′ OL | |
| UNESCO-regio | Europa en Noord-Amerika | |
| Criteria | i, iv | |
| Inschrijvingsverloop | ||
| UNESCO-volgnr. | 623 | |
| Inschrijving | 1992 (16e sessie) | |
| Uitbreiding | 2008 en 2010 | |
| Kaart | ||
  | ||
| UNESCO-werelderfgoedlijst | ||
De Rammelsbergmijnen liggen nabij de stad Goslar in Duitsland. De Rammelsberg is een berg van 636 meter hoog, en is onderdeel van het Harzgebergte. Op deze plek vond meer dan 1000 jaar lang onafgebroken mijnbouw plaats. Aanvankelijk was zilvererts het belangrijkste product, vervolgens verschoof dat naar koper en ten slotte lood. De mijnen zijn gesloten in 1988.
De Rammelsbergmijnen staan sinds 1992 samen met het historische centrum van Goslar, dat veel van haar rijkdom ontleende aan de mijnbouw, op de Werelderfgoedlijst van Unesco. In 2010 heeft Unesco ook het watermanagementsysteem van de mijnen aan de vermelding op de Werelderfgoedlijst toegevoegd. Via tunnels en beekjes werd het bergwater langs waterraderen geleid die pompen aandreven om water uit de mijnschachten te pompen. Waterbassins zorgden dat de watermolens die de mijnen van energie voorzagen ook in de droge maanden in werking bleven. De mijnwerkers in de zeventiende eeuw konden daardoor dieper graven dan in andere mijnen.
-
Luchtfoto van het complex -
Ondergrondse watermolen -
Unesco Werelderfgoed
· 
· 
Nieuws: Watersysteem Rammelsbergmijnen toegevoegd aan Werelderfgoed