Vorstendom Lucca en Piombino
Dit artikel gaat in op het onderwerp Vorstendom Lucca en Piombino, dat op verschillende gebieden onderwerp van belangstelling en discussie is geweest. Sinds onheuglijke tijden heeft Vorstendom Lucca en Piombino de nieuwsgierigheid en intriges van de mensheid gewekt, wat zowel bewondering als controverse heeft voortgebracht. Door de geschiedenis heen heeft Vorstendom Lucca en Piombino een belangrijke rol gespeeld in de samenleving en de manier beïnvloed waarop mensen zich verhouden tot hun omgeving en deze waarnemen. In deze zin is het essentieel om de vele facetten van Vorstendom Lucca en Piombino grondig te analyseren en te begrijpen, met als doel onze kennis en visie op de wereld om ons heen uit te breiden. Op deze manier willen we licht werpen op de verschillende implicaties en repercussies die Vorstendom Lucca en Piombino heeft gehad en nog steeds heeft.
Het Vorstendom Lucca en Piombino (Italiaans: Principato di Lucca e Piombino) was een napoleontische staat in Toscane (Italië) van 1805 tot 1815.
De Noord-Italiaanse stad Lucca, met het omringende land, was oorspronkelijk een republiek. In 1799 kwam Lucca onder Frans bewind, en in 1805 werd het een klein onafhankelijk vorstendom door toedoen van de Franse keizer Napoleon, die er zijn zus Elisa Bonaparte als prinses van Lucca en Piombino op de troon plaatste (Piombino in maart 1805 en Lucca in juni 1805), met haar man Félix Baciocchi als prins-gemaal. In 1809 werd Elisa groothertogin van Toscane en voegde Napoleon Lucca en Piombino toe aan Toscane.
Het Congres van Wenen verving in 1815 het vorstendom door het hertogdom Lucca en plaatste de staat onder het bewind van de Bourbons, ter compensatie van het verlies van het hertogdom Parma, dat aan Napoleons voormalige echtgenote Marie Louise van Oostenrijk werd toegewezen. Piombino werd door het Congres van Wenen aan het groothertogdom Toscane toegekend.