Świątynia Apollina Epikuriosa w Bassaj
W dzisiejszym artykule chcemy porozmawiać o Świątynia Apollina Epikuriosa w Bassaj, temacie, który w ostatnim czasie wzbudził duże zainteresowanie w społeczeństwie. Świątynia Apollina Epikuriosa w Bassaj to problem, który wpływa na ludzi w każdym wieku, płci i na każdym poziomie społeczno-ekonomicznym, generując różne opinie i debaty na temat jego znaczenia i konsekwencji. W tym artykule przeanalizujemy najważniejsze aspekty Świątynia Apollina Epikuriosa w Bassaj, od jego początków do obecnej sytuacji, w celu przedstawienia szerokiej i pełnej wizji tego tematu, który przyciągnął uwagę tak wielu ludzi na całym świecie.
 Świątynia podczas prac konserwatorskich (1982) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Wyznanie | |
| Wezwanie | |
| Historia | |
| Data budowy |
2. połowa V wieku p.n.e. |
| Dane świątyni | |
| Architekt |
Iktinos (?) |
| Styl | |
| Budulec | |
| Stan obecny |
stanowisko archeologiczne |
Położenie na mapie Grecji  | |
 37°25′46,7″N 21°54′00,8″E/37,429639 21,900222
| |
| Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ |
kulturowy |
| Spełniane kryterium |
I, II, III |
| Numer ref. | |
| Region |
Europa i Ameryka Północna |
| Historia wpisania na listę | |
Świątynia Apollina Epikuriosa w Bassaj – świątynia ku czci Apollina wzniesiona w drugiej połowie V wieku p.n.e. w greckich Bassaj. Wpisana w 1986 roku na listę światowego dziedzictwa UNESCO, jest jedną z najlepiej zachowanych świątyń starożytnej Grecji.
Historia
Wzniesiona została prawdopodobnie na miejscu starszej świątyni z VII wieku p.n.e. przez mieszkańców arkadyjskiej Figalii pomiędzy 420 a 400 rokiem p.n.e., w fazie szczytowego rozkwitu kultury starożytnej Grecji. Stanowiła część sanktuarium Apolla (jego epitet Epikurios oznacza „ten, który pomógł”, ponieważ bóg miał ocalić mieszkańców Figalii od zarazy). Pauzaniasz, który odwiedził świątynię w 174 roku n.e., przypisywał autorstwo budowli Iktinosowi, projektantowi Partenonu. Obiekt był użytkowany w czasach hellenistycznych i rzymskich.
Świątynia położona na izolowanym terenie wiejskim, najpewniej pozostawała zapomniana aż do XVIII wieku, dzięki czemu zachowała się w stanie niemal nienaruszonym od czasów antycznych (wskutek erozji drewnianej więźby zawalił się dach). W 1765 roku została odkryta przez francuskiego architekta Joachima Bochera. Uszkodzenia budowli dokonane przez człowieka wyniknęły głównie z prób usunięcia metalowych łączników.
W 1812 roku przeprowadzono pierwsze amatorskie wykopaliska archeologiczne. Fryz został sprzedany i wywieziony w 1815 roku do Muzeum Brytyjskiego, gdzie pozostaje do dziś; fragment unikatowej kolumny korynckiej znajduje się w Narodowym Muzeum Archeologicznym w Atenach. Kolejne wykopaliska i prace restauratorskie prowadziło Ateńskie Towarzystwo Archeologiczne od 1902 roku.
W 1975 roku powołano komitet ds. konserwacji świątyni. W celu zabezpieczenia budowli przed degradacją w 1987 roku zabezpieczono ją namiotem (okrycie ma pozostać do czasu zakończenia prac) oraz utworzono odpowiedni system odpływu wody. Teren sanktuarium został ogrodzony i pozostaje pod całodobową ochroną dla przeciwdziałania ewentualnym wandalizmom.
Świątynia została wpisana w 1986 roku na listę światowego dziedzictwa UNESCO, spełnia I, II i III kryterium; jest to jedna z najlepiej zachowanych świątyń starożytnej Grecji.
Architektura
Budowla położona jest na osi północ-południe (typowo świątynie stawiano na osi wschód-zachód), co być może było uwarunkowane specyfiką kultu. Świątynię wzniesiono z miejscowego wapienia, natomiast części dachu, kapitele naosu i dekoracje rzeźbiarskie wykonano z marmuru. Budynek o konstrukcji na rzucie prostokąta przedstawia perypteros z opistodomosem; wzdłuż dłuższych boków znajduje się po 15 kolumn, a w fasadzie umieszczono 6 kolumn (typowym układem jest 6-13-kolumnowy). Świątynia pokryta była marmurowym dachem dwuspadowym typu korynckiego. Na uwagę zasługują m.in. oryginalnie zaprojektowany naos z jońskimi półkolumnami i marmurowym fryzem jońskim oraz adyton. W naosie znajdował się najpewniej posąg boga. Elewacje zdobił fryz dorycki z pozbawionymi ornamentów metopami i tryglifami. Nie wiadomo, czy frontony posiadały dekorację rzeźbiarską. Metopy w przedsionku były pokryte płaskorzeźbami i przedstawiały powrót Apollina na Olimp z Hiperborei.
Świątynia jako jedyna łączy w sobie trzy najważniejsze greckie porządki: joński, dorycki i koryncki, i przedstawia sobą zrównoważone połączenie starych i nowych kierunków architektonicznych. W jej konstrukcji stwierdzono najstarszy znany kapitel kolumny korynckiej.
Galeria
-
Położenie sanktuarium (widok z Kotylionu) -
Stan zachowania świątyni (1972) -
Świątynia zabezpieczona namiotem (2014) -
Unikatowa kolumna koryncka w naosie świątyni -
Przekrój architektonicznego ukształtowania świątyni -
XIX-wieczna wizja antycznej świątyni (1882) -
Fragment płaskorzeźby fryzu (z Muzeum Brytyjskiego)
.jpg)
,_about_420-400_BC,_British_Museum_(14237115696).jpg)
Uwagi
- ↑ Część badaczy, uwzględniając wiele cech szczególnych i jej zróżnicowanie stylistyczne, uważa, iż był on projektantem i zapoczątkował budowę świątyni, ukończył ją jednak znacznie później jego następca, pod koniec V w. p.n.e. (Elżbieta Makowiecka: Sztuka grecka. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2017, s. 92).
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x Ολυμπία Βικάτου, Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού | Ναός Επικούριου Απόλλωνα , odysseus.culture.gr (gr.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Temple of Apollo Epicurius at Bassae , UNESCO World Heritage Centre (ang.).
- ↑ Präfektur Ilia. web.archive.org. .
- ↑ a b Olympia Vikatou, The Temple of Apollo Epikourios , olympia-greece.org (ang.).
| Kulturowe |
|
|---|---|
| Kulturowe i przyrodnicze |
