Achille Silvestrini
W tym artykule będziemy bliżej badać Achille Silvestrini, temat, który przykuł uwagę zarówno naukowców, ekspertów, jak i entuzjastów. Achille Silvestrini jest dziś tematem niezwykle istotnym, a jego znaczenie rozciąga się na różne obszary, od nauki i technologii po kulturę i społeczeństwo. W całym tym tekście przeanalizujemy różne aspekty związane z Achille Silvestrini, a także jego wpływ na obecny świat. Od jego powstania do ewolucji, poprzez jego wpływ w różnych obszarach, szczegółowo przeanalizujemy ten fascynujący temat i odkryjemy wiele aspektów, które czynią go tak istotnym dzisiaj.
| Kardynał prezbiter | |||
 Achille Silvestrini (2006) | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||
| Data i miejsce śmierci | |||
| Prefekt Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich | |||
| Okres sprawowania |
1991–2000 | ||
| Prefekt Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej | |||
| Okres sprawowania |
1988–1991 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Prezbiterat |
13 lipca 1946 | ||
| Nominacja biskupia |
4 maja 1979 | ||
| Sakra biskupia |
27 maja 1979 | ||
| Kreacja kardynalska |
28 czerwca 1988 | ||
| Kościół tytularny |
S. Benedetto fuori Porta S. Paolo | ||
| Data konsekracji |
27 maja 1979 | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||
| Miejsce | |||||||||||||||||||
| Konsekrator | |||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Achille Silvestrini (ur. 25 października 1923 w Brisighelli, zm. 29 sierpnia 2019 w Rzymie) – włoski duchowny rzymskokatolicki, doktor filologii klasycznej, sekretarz ds. relacji z państwami w Sekretariacie Stanu Stolicy Apostolskiej w latach 1979–1988, kardynał diakon w latach 1988–1999, prefekt Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej w latach 1988–1991, prefekt Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich w latach 1991–2000, kardynał prezbiter od 1999.
Życiorys
Studiował w seminarium w Faenzy, następnie na uniwersytecie w Bolonii (obronił doktorat z filologii klasycznej) oraz na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie (obronił doktorat obojga praw). Przygotowanie dyplomatyczne uzyskał na Papieskiej Akademii Duchownej w Rzymie.
W grudniu 1953 podjął pracę w służbie dyplomatycznej Stolicy Apostolskiej. Początkowo pracował w sekcji nadzwyczajnych spraw Kościoła Sekretariatu Stanu jako ekspert ds. Wietnamu, Chin, Indonezji i Azji Południowo-Wschodniej. Otrzymał tytuł papieskiego nadzwyczajnego tajnego szambelana (grudzień 1957), później również prałata honorowego Jego Świątobliwości (grudzień 1965). W latach 1958–1969 był osobistym sekretarzem dwóch kolejnych sekretarzy stanu – kardynałów Domenica Tardiniego i Amleta Giovanniego Cicognaniego. Od 1969 pracował w Radzie Spraw Publicznych Kościoła, początkowo w sekcji organizacji międzynarodowych, pokoju, rozbrojenia i praw człowieka; brał udział w wielu spotkaniach i konferencjach międzynarodowych. W 1971 towarzyszył sekretarzowi Rady arcybiskupowi Agostinowi Casarolemu w Moskwie na rozmowach w sprawie udziału Watykanu w traktacie o broni nuklearnej. Uczestniczył we wszystkich etapach przygotowania aktu końcowego Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie w Helsinkach i Genewie. Na kilku konferencjach międzynarodowych stał na czele delegacji Watykanu. Od lipca 1973 był podsekretarzem w Radzie Spraw Publicznych Kościoła. Prowadził wykłady w Papieskiej Akademii Duchownej w Rzymie, będącej szkołą dyplomatyczną Stolicy Apostolskiej.
4 maja 1979 został mianowany sekretarzem Rady Spraw Publicznych Kościoła, jednocześnie arcybiskupem tytularnym Novaliciany. Sakry udzielił mu 27 maja 1979 w Watykanie Jan Paweł II, któremu towarzyszyli arcybiskupi Duraisamy Simon Lourdusamy i Eduardo Martínez Somalo. W latach 1979–1984 stał na czele delegacji Watykanu na rozmowy z rządem włoskim w sprawie rewizji konkordatu laterańskiego. Reprezentował Stolicę Apostolską w rozmowach z wieloma rządami na świecie, także z władzami polskimi (1987).
28 czerwca 1988 Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając diakonię S. Benedetto fuori Porta S. Paolo. W lipcu 1988 został prefektem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej. W maju 1991 przeszedł na stanowisko prefekta Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich, jednocześnie objął honorową funkcję wielkiego kanclerza Papieskiego Instytutu Wschodniego. Brał udział w wielu sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie; na sesji specjalnej dla Kościoła w Libanie (16 listopada–14 grudnia 1995) był jednym z prezydentów-delegatów.
W styczniu 1999 został podniesiony do godności kardynała prezbitera, zachowując dotychczasową diakonię S. Benedetto fuori Porta S. Paolo w charakterze tytułu prezbiterskiego na zasadzie pro hac vice. W listopadzie 2000 zrezygnował z funkcji prefekta Kongregacji Kościołów Wschodnich (zastąpił go patriarcha Ignacy Mojżesz I Daoud), a w październiku 2003 ukończył 80 lat i utracił prawo udziału w konklawe.
Przypisy
- ↑ Rzym: zmarł kard. Achille Silvestrini. niedziela.pl. .
Bibliografia
- Achille Silvestrini w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy (ang.)
- Achille Silvestrini , catholic-hierarchy.org (ang.).