W świecie Akwedukt istnieje ogromna różnorodność podejść, pomysłów i opinii, które mogą generować niezwykle wzbogacającą wymianę wiedzy. Dlatego tak istotne jest głębsze zgłębienie różnych aspektów tego tematu, aby zrozumieć jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Od swoich początków po przyszłe implikacje, Akwedukt stał się przedmiotem zainteresowania naukowców, profesjonalistów i ogółu społeczeństwa. W tym artykule będziemy starali się zbadać różne aspekty Akwedukt i jego znaczenie we współczesnym świecie, oferując nowe perspektywy i refleksje, które przyczynią się do wzbogacenia debaty wokół tego transcendentalnego tematu.
Akwedukt (łac. aquae ductus, ‘ciąg wodny’) – kanał wodociągowy, rurociąg podziemny lub nadziemny, doprowadzający wodę z odległych źródeł – na ogół do miast – przy wykorzystaniu siły ciążenia ziemskiego. Może być umieszczony na arkadach poprowadzonych nad rzekami lub nierównościami terenu. Akweduktem nazywany jest również most kanału wodnego.
Jeden z najstarszych znanych akweduktów, zbudowany na polecenie asyryjskiego króla Sennacheryba, doprowadzał wodę do Niniwy z odległych o 50 kilometrów gór.
W Grecji zachowały się akwedukty na Samos (tunel Eupalinosa) z VI wieku p.n.e. oraz – w Koryncie i Atenach z V wieku p.n.e.
Starożytny Rzym był zaopatrywany przez sieć akweduktów liczącą w II wieku n.e. 420 km, z czego 47 km przebiegało nad powierzchnią ziemi. Sieć ta dostarczała milion m³ wody źródlanej na dobę. Za czasów Konstantyna Wielkiego na początku IV wieku długość wodociągów wynosiła 575 kilometrów; dostarczały one do miasta około 1,5 miliona m³ na dobę. Spadek w rzymskich akweduktach wynosił kilkadziesiąt centymetrów na kilometr. Rzymianie niekiedy odwadniali teren w pobliżu akweduktu, aby zmniejszyć ryzyko skażenia przez wody gruntowe. Przy wyborze źródeł, prócz badania stanu wody, obserwowali stan zdrowia ludzi. Woda była dostarczana do fontann, łaźni i szaletów publicznych, oraz co bogatszych domów.
Z rzymskich wodociągów najbardziej znane są:
Przykłady akweduktów z czasów późniejszych: