W tym artykule zajmiemy się tematem Anarchistyczni Burzyciele, który wywołał duże zainteresowanie i debatę w dzisiejszym społeczeństwie. Zagłębimy się w różne perspektywy i opinie na temat Anarchistyczni Burzyciele, a także jego znaczenie i wpływ w różnych obszarach codziennego życia. Od jego powstania po ewolucję i konsekwencje – dokładnie przeanalizujemy ten temat z różnych podejść, aby zapewnić czytelnikowi pełną i obiektywną wizję. Anarchistyczni Burzyciele to istotny temat, który zasługuje na dogłębne zbadanie, ponieważ ma znaczący wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
Anarchistyczni Burzyciele, także: Pokolenie Burzycieli (cz. Anarchističtí buřiči, Generace buřičů) – skupiona wokół Stanislava Kostki Neumanna oraz czasopisma "Nový kult" grupa czeskich poetów, funkcjonująca na przełomie XIX i XX wieku w Pradze. Twórców należących do grupy łączyła przede wszystkim ideologia anarchizmu, społeczny radykalizm, lewicowość, zwalczanie mieszczaństwa, antyklerykalizm, antymilitaryzm oraz pacyfizm. W zakresie poezji nie sformułowali jednolitego programu literackiego.
Najważniejszą, choć nieformalną siedzibą grupy, była willa w Pradze-Olszanach (olšanská vila) należąca do Neumanna – wpływowego wówczas krytyka literackiego i poety. Tam też mieściła się redakcja czasopisma "Nový kult" (1897–1905). Redaktorem naczelnym i wydawcą tego organu grupy był Neumann. Na łamach czasopisma publikowali głównie poeci urodzeni w latach 70. XIX wieku: Viktor Dyk, Karel Toman, František Gellner, Fráňa Šrámek, Jiří Mahen, Josef Mach, Leo Freimuth, Rudolf Těsnohlídek i Jaroslav Hašek. Drukowali także w innych czasopismach i gazetach ("Práce", "Omladina", "Nová omladina", "Anarchistická revue", "Moderní život").
Twórczość burzycieli nie jest jednolita, chociaż można w niej dostrzec przede wszystkim sprzeciw wobec symbolizmu, dominację języka potocznego i realistycznego dialogu. Grupa stanowiła pomost pomiędzy indywidualizmem dekadenckim końca XIX wieku a aktywizmem o charakterze lewicowym i anarchistycznym początku XX wieku. Członkowie grupy próbowali dotrzeć ze swoją poezją do środowiska proletariackiego (niektóre wiersze Šramka stały się popularnymi pieśniami robotniczymi). Stawali w opozycji do państwa, które według nich było przeszkodą w rozwoju obywatela. Na łamach "Novego kultu" publikowali fragmenty prac teoretyków tzw. anarchokomunizmu (Piotr Kropotkin, Jean Grave, Errico Malatesta etc.).
W ramach grupy opublikowano następujące zbiory:
Po upadku czasopisma "Nový kult" w 1905 grupa rozpadła się, Neumann natomiast brał udział w kolejnych inicjatywach literackich.